In het begin was het nog leuk, een nieuwe grap op internet. Het was ook wel geinig om mijn oude hit uit de jaren ‘80 overal te horen. Toen was ik dé shit, ik was het megahitwonder. Ik tourde de hele wereld rond en de vrouwen wierpen zich op me alsof het een kwestie van leven of dood was. Vroeger…hoor toch eens wat een oude lul ik ben geworden. Niet dat mijn leven nu niet leuk is hoor, maar dat was toch een tijd die ik nooit meer vergeet. In de eerste interviews over het fenomeen was ik nog enthousiast. Wat een eer dat al die jonkies mijn naam wisten en er een werkwoord van hebben gemaakt. Zelfs mijn tienerdochter was trots op me. Dat doet je toch goed als vader. Het is inmiddels vier jaar later. Kunnen ze me niet gewoon met rust laten? Ik heb mijn assistent gezegd om eerst alle interviews te screenen. Als ik nog een keer een stompzinnige vraag krijg of ik dat liedje wil zingen om iemand te trollen, dan steek ik zijn microfoon waar de zon niet schijnt. Enfin, ik ga maar eens backstage klaar staan. Hopelijk waardeert vandaag iemand mijn hit om de kunst en niet om de flauwe grap.