Verdomme, net nu ik eindelijk die afspraak met die producer van Get a Life heb, heb loopt mijn vlucht mis. Zit ik in Houston. Of all places. Hoe heet die man nu toch ook alweer? David Mirkin? Maakt niet uit. Waarom denk ik daaraan? Ik moet uitvinden hoe ik weer weg kom. Zo snel mogelijk. Nee, het was Sam Elliott zelf natuurlijk. Of toch niet? Ik herkende zijn stem helemaal niet. Mijn god, ik zal David toch niet per ongeluk met Bill aangesproken hebben. O Jezus, nou willen ze me helemaal niet meer. Het werk was ook niet goed genoeg. Had ik maar naar mezelf geluisterd. Die grap over Kurt Vonnegut was toch grappig? Paul zei tenminste van wel. Wie leest er tegenwoordig nou nog Vonnegut? Sentimentele hippies. Fuck, dat ben ik zelf. Heb ik wel het juiste telefoonnummer gedraaid? Even kijken in mijn agenda. Shit, die heb ik thuis laten liggen. Kut, ik moet me echt inprenten dat LA nu mijn thuis is. Ik mis New York nu al. Waar moet ik zondag heen als ik wordt aangenomen en geen inspiratie heb. In die kloterige Golden State gebeurt toch helemaal niets? Die naam alleen al. Het zijn allemaal over het paard getilde caddies. Ah, mijn agenda lag onder mijn scheerset. Gelukkig. Er zit wel een slijmerige uitgebeten vlek op, van de scheerkwast die nog niet droog was. Waar maken ze die scheerzeep van? Dat kan toch nooit goed zijn? Dat niemand daar ooit iets van gezegd heeft. Ik moet de Airline bellen of ik niet een vlucht later kan nemen. Ik voel me helemaal niet goed.