Het was het laatste weekend van maart. De tuin begon aardig tot leven te komen, maar dat zag je slecht, dit uur van de nacht. Het natte gras kriebelde tussen mijn tenen, zijn krioelende creaturen in het donker verbergend. Vogels fluisterden vanachter hun vleugels. Ze zouden mij tot een vlucht verleiden, maar mijn veren schoten tekort. Ik keek op naar Selene, die schalks naar mij lachte, maar eigenlijk was dat niet naar mij. Over mijn schouder, bij de vijver waarin zij zich spiegelde, zag ik de centauren wier manen zij zilver deed schijnen. Daarin lag de ware verleiding, in het vuur van hun ogen. De gespierde torso's raakten mij niet, maar hun blik trok me nader. Het lispelende riet echter leidde mij verder, de andere kant op. Daar lag een bos, zo ver het oog reikte, duister en onbekend. Heel in de verte tussen de bomen, leken lichtjes te dansen. Te lachen en te lonken. Durfde ik daarheen te gaan? Mijn voeten beroerden reeds de donkere mosvloer. Wie kon mij wat doen; het was iets over tweeën, dus dit uur bestond niet echt.