De discotheek staat blauw van de rook als ik binnenloop en mijzelf door de massa een weg richting de bar wring. Mijn vrienden ben ik gedurende de avond in andere kroegen kwijt geraakt maar ik hoop ze hier weer te vinden, zo gaat dat elke week weer opnieuw. De portier die mij net binnen liet twijfelde heel even, zo dronken had hij mij niet eerder gezien maar ik ben een goede bekende en hij weet dat ik niet voor overlast zorg. Gewoon een ventje dat weer teveel heeft gedronken. Ik zie mijzelf in de spiegel die tegen de achterwand van de bar hangt. Ik zie er moe uit. Ik zal ook wel bleek zien maar dat valt in de blacklight verlichting niet op. De muziek van Innercity staat zo hard dat het dwars door je lijf trilt. De lichtschichten flitsen door de discotheek, af en toe zie ik een verschrikt gezicht met grote pupillen. Op de klok zie ik dat het tien voor twee is en realiseer mij dat de zaak binnen tien minuten gaat sluiten. Gelukkig maar want ik loop op mijn laatste benen en heb zin om te gaan slapen. David Bowie zingt Fame en zijn stem maakt mij melancholiek, zo mooi. De meisjes waar ik op val zien mij niet staan; ze vinden mij te dronken. In een flits denk ik terug aan mijn jeugd en de strips die ik toen las in weekblad Eppo en begin bijna te huilen. 'Hoe kan ik zover gezakt zijn?' vraag ik mij af. 'Waarom ben ik zo eenzaam?' Ik voel mijzelf niet meer en verlang terug naar de helderheid van mijn kinderjaren. Vrienden heb ik genoeg maar de toestand waar ik nu weer in verkeer is niet wat ik wil. Ik wil niet meer dronken zijn en ik wil gaan slapen. Ik ben afgepeigerd en volkomen blut. Dan voel ik nog een verdwaald briefje van vijf in mijn broekzak en bestel nog een bier. Ik zie dat het tien voor half drie is en de discotheek nog steeds ramvol zit. Niemand die ook maar aanstalten maakt om weg te gaan en ik vraag mij af wat er aan de hand is. Om mij heen voel ik zweterige lichamen en ruik ik de geur van afstervend parfum. Onverwacht voel ik een hand op mijn schouder en iemand brult in mijn oor: 'Jezus Rem, ben jij er ook nog? Wat zie je er uit!'. Ik lach op mijn laatste kracht, 'Ja, tuurlijk, gezellig toch?'. Het praten maakt me misselijk en voel dat ik bijna moet kotsen. 'Hoe lang gaat het hier nog door?' vraag ik aan Jeroen die voor mij staat en over mijn schouder naar een of ander blond mokkel staat te loeren. 'De zomertijd gaat in dus we hebben een uurtje extra!'. 'Godskolere' is het enige wat ik nog kan denken.