'Ik ben niet wie jij denkt dat ik ben,' zei Edward zachtjes. 'Oh?' vroeg ik verbaasd. We zaten naast elkaar in de schaduw op de trap van het schoolgebouw. In het rode schijnsel van de ondergaande zon kreeg de wereld iets sprookjesachtigs. 'Heb je niet gehoord wat ze over me zeggen?' 'Nee,' loog ik. Natuurlijk wist ik wat ze over hem zeiden, maar daar geloofde ik niets van. 'Het maakt me ook niet uit wat ze over jou zeggen,' vervolgde ik, 'ik vind je leuk zoals je bent.' 'Maar ik ben niet wie jij denkt dat ik ben,' zei hij weer. Zijn stem klonk wanhopig. Ik durfde hem niet aan te kijken. Hij was de knapste jongen van de school en tegelijkertijd ook de raarste. Niet omdat hij rare dingen deed, maar omdat hij normale dingen niet deed. Hij at niet tijdens de lunchpauze, hij nodigde niemand bij hem thuis uit, hij wilde niet mee naar het strand als het mooi weer was en hij was niet zenuwachtig voor tentamens. Maar hij was de mooiste jongen die ik ooit ontmoet had en ik had een oogje op hem. Toen ik hem vandaag na school hier op de trap zag zitten, ben ik naast hem gaan zitten en heb ik dat tegen hem gezegd. Wat ben ik ook een sukkel eigenlijk, wie zegt zoiets tegen zo'n spetter? Ik ben niet wie jij denkt dat ik ben. 'Wie denk ik dat jij bent?' Terwijl ik de vraag stelde, keek ik opzij. Edward stond op en stapte uit de schaduw. Hij draaide zich om en keek mij aan. In het zonlicht leek hij een beetje op Leonardo DiCaprio in de beroemde scene uit de Titanic. Meer dan ooit voelde ik me tot hem aangetrokken. Ik stond op en liep naar hem toe. 'Ik ben een heel gewone jongen, met een ouderwetse naam. Ik ben geen...' Ik legde mijn vinger op zijn lippen. 'Je bent precies wie ik denk dat je bent,' zei ik. Hij nam mijn hoofd in zijn handen en in het licht van de laatste zonnestralen zoende hij me, alsof hij jarenlang ervaring had.