Zwaailichten verlichten de donkere kade van de Utrechtse Gracht. Het dreigt. De donkere avond waarschuwt. Onheil hangt in de lucht. Ik wil weggaan, maar dit is mijn plek. Ik kom hier vaak en graag. Het geroezemoes van bezoekers, de gemoedelijke sfeer van de gracht met kleine lichtjes langs de kade. Defecte fietsen roestend en bungelend aan de reling. Mijn plek ademt. Ik ben deze plek. Ik ben het uitgaansleven, waar ik mijn biertjes drink en een blowtje rook. Vooral in de zomer is het hier een groot genot. Vele sloepjes passeren de revue als de terrassen gevuld zijn met bezoekers. Maar vanavond niet. Duikers worden vastgemaakt aan een koord en één voor één te water gelaten. Ze zullen het water afspeuren. Afspeuren naar iets wat niet meer is. Daar heb ik voor gezorgd, maar niemand zal mij verdenken. Mensen verwachten een grootsheid in een wit gewaad. Maar eigenlijk leef ik heel simpel. Als zwerver, langs mijn favoriete gracht. Met mijn vinger veeg ik wat wiet van mijn tand. De enige die ik nog bezit. Het duizelt voor mijn ogen. Overal bewegen reflecterende strepen. Strepen van nieuwe uniforms. Een groot zoeklicht van een reddingsboot wordt op het water gericht, maar het blijft zelf aangemeerd. Ambulancebroeders arriveren. Als ze uitstappen worden ze aangesproken worden door een vrouw. Ze wijst naar mij! Ik schrik. In paniek zoek ik naar een uitweg. Maar er is geen vluchtweg. Bij elke trap staan strepen te wachten die de plek hebben afgezet met lint. Gele strepen komen op mij afgelopen. “Ik verzoek u om met ons mee te gaan meneer’. Ze trekken aan me. Ik moet ze vertellen wie ik echt ben. Ik schreeuw. Dit wil ik niet! ‘Ik ben niet wie jij denkt dat ik ben!’ De agent slaat de boeien om mijn polsen. Ze geloven mij niet. ‘Ze hoefde alleen maar te geloven. Dan zou ze nooit verdronken zijn’.