‘Hoe durf je zelfs maar te overwegen om er vandoor te gaan.’ Hannah’s ogen schitterden wanneer ze boos was en momenteel en dankzij mijn woorden waren ze helderder dan ik ze ooit gezien had. ‘Ik overweeg het niet, Ana, ik ga!’ De manier waarop ze haar woede onder controle probeerde te houden door op de binnenkant van haar wangen te kauwen was een reflectie van mijzelf. Natuurlijk gebeurde het wel vaker dat ik mezelf in mijn tweelingzus herkende en daarom was mijn paniek nu ook zo overweldigend. Ik wist dat ze geen grapje maakte. Ze zou gaan, vandaag nog. Haar spullen waren al gepakt en tegen de tijd dat de anderen haar zouden komen halen voor de training, zou ze al in geen velden of wegen te bekennen zijn. ‘Nana…’ Ik zorgde ervoor dat mijn stem zo vlijend mogelijk klonk, hopend dat de kinderlijke bijnaam ergens een snaar zou raken. Ze zuchtte en ik zag de spanning enigszins uit haar lichaam wegtrekken. ‘Ana. Ik ben meer dan wat iedereen hoopt dat ik ben. Er is geen garantie dat die eeuwenoude voorspelling echt waar is en dat ik perse de redding ben waar iedereen op wacht.’ Ik hoorde de herhaling in haar stem, zag hoe ze deze woorden al vele malen voor zichzelf had uitgesproken. Dit is wat ze geloofde, of tenminste wat ze wilde geloven, ondanks wat de wereld haar vertelde. Ik kon eindelijk zien hoe zwaar die wetenschap op haar schouders leunde. ‘Ik ga doen wat ik al deze jaren van plan was. Ik ga rechten studeren.’ ‘Dan doe ik het. Ik doe het zelf wel.’ Herhaalde ik, bevend van binnen, maar kracht puttend uit haar onzekerheid. ‘Ik neem je plaats wel in. Als moeder ons al niet uit elkaar kan houden, dan kunnen een stel professoren dat ook heus niet.’