Het is nog vroeg wanneer ik met mijn trouwe labrador langs de Schelde wandel. De zon doet een paar moedige pogingen om het grauwe wolkendek te verbreken. De gure noordenwind overheerst. Ik zoek een plekje om van de weinige zonnestralen te genieten. De labrador en ik zijn niet meer van de jongsten en de bank op het windvrije plekje komt van pas. Na enkele minuten komt een jong mens aangelopen. Na mij eens goed bekeken te hebben vraagt hij beleefd of hij me een paar vragen mag stellen. Hij ziet er hip uit met zijn stekeltjes haar dat van de gel stijf overeind staat. Achter de brillenglazen gevat in een rood montuur zie ik blauwe ogen met een nog kinderlijke uitdrukking. Hij ziet een vrouw op leeftijd zonder veel poeha en uiterlijke opschik. Een geschikt slachtoffer dus om mee te beginnen..... De onvermijdelijke tablet komt te voorschijn. Hij legt mij uit dat hij een spreekbeurt moet houden over het toenemend geweld in de wereld en dat hij mijn antwoorden zal invoeren. Ach, jongen toch!, flitst door mijn gedachten, wat erg dat jij je in je mooiste jaren met zulke ellendige zaken moet bezig houden. Jij zou nu ergens met een leuk meisje moeten staan rommelen”. Hij vuurt prangende vragen op me af : hoe ervaar ik de gruwelen die via de televisie iedere dag mijn living binnen dringen? Hoe denk ik over IS; hoe sta ik tegenover het racisme; hoe beoordeel ik de politici en de hooggeplaatste personen in het bankwezen?” Ik schiet in actie en zeg mijn zegje met een enthousiasme dat zijn weerga niet kent. God, wat heerlijk om al mijn frustraties en woede te kunnen luchten. Achter de brillenglazen verschijnt paniek. Als ik uitgeraasd ben sta ik op, sla de tablet tegen de grond en zeg; “Sorry, ik ben niet wie jij denkt dat ik ben.”