“Shit, shit, shit!!” Met bonkend hart sta ik aan het slot te priegelen. “Ga open kreng!”. Eindelijk hoor ik de verlossende klik. Ik kruip naar binnen en sluit zachtjes de deur achter me. Meteen ga ik op zoek naar de ingang van de kelder. Er is niet veel licht in het voormalige schoolgebouw, maar daar heb ik nooit last van. Sterker nog, zelfs de ondergrondse kelder is voor mij zo helder als bij daglicht. Ik heb namelijk de Vloek van de Straling, of tenminste zo noemt de keizersgarde het. Bij mij houdt de Vloek in dat mijn ogen oplichten in het pikkedonker, daarom heb ik de bijnaam Lumi. Ik heb geluk gehad, bij mij zie je aan de buitenkant niet dat ik de Vloek heb tenzij het heel donker is. Helaas gold dat niet voor veel van mijn oud-klasgenoten. Iedereen die vreemde vervormingen of een groene huid krijgt wordt meteen “geïsoleerd”. Een mooi woord om te zeggen dat de Vloekelingen naar een slavenkamp worden gebracht waar ze mogen werken tot ze erbij neervallen. Ik speur de kelder af naar illegale waren zoals boeken en muziek, die de garde tijdens de plundertochten over het hoofd heeft gezien. Yes! Ik vind twee stoffige boeken en een blokfluit achter een losse tegel. Ik prop alles in de rugzak die ik heb meegebracht en sluip weer naar boven. Dan loop ik voorzichtig naar buiten terwijl ik om me heen kijk op zoek naar gardeleden. Ik doe er bijna twee uur over om stilletjes het kleine stukje naar de tent van mijn familie af te leggen. Huizen zijn niet meer betrouwbaar na de Ramp. Ik kruip tegen mijn kleine broertje aan en val als een blok in slaap. De volgende dag stap ik mijn tent uit en ga ik netjes in de rij staan voor de werkbussen. Ik hang mijn hoofd neer zoals alle andere werkers. Niet uit angst, maar zodat de garde niet de glimmer van opstandigheid in mijn ogen kunnen zien.