“Ze had het gister weer over je…”, begint hij. De rillingen lopen over mijn rug, ik voel mijn keel dichtknijpen. “Dat haar dochter het wel wil, als jij haar maar zou vragen.” Ik weet dat boos worden geen zin heeft, maar negeren ook niet. Het zal toch niet stoppen, vorig jaar niet en nu nog steeds niet. Ik zoek mijn boeken zo snel mogelijk bij elkaar. Shit, waar had ik Grondslagen laten liggen?? “Waarom maak je niet een waardige vrouw van haar? Je weet dat het zo hoort! Ze zei ook nog dat ze wel een baantje voor je had. Dat is beter, ga werken voor je geld, voor je vrouw.” Hier ligt het, thank god! Wegwezen nu. Snel stel ik hem nog even gerust: “Baba, het komt goed. Echt waar, we gaan snel trouwen, echt waar.” Ik hoor mijn moeder de trap afkomen en ben gelukkig net op tijd weg. Liegen tegen haar kost me veel meer moeite, vandaag even niet. “Shit, ik ga te laat komen!” Ik hoor het mezelf hardop denken, terwijl ik uit de metro stap. Nog steeds nat van het lopen naar de metro, voelt de wind extra koud. Kutmetro. Als ik deze toets niet haal, is het over. Dan word ik van die studie getrapt en heb ik geen smoes meer. Geen studie betekent geen reden meer om niet te trouwen. Of we moeten samen weglopen… maar waarnaartoe? We hebben dan geen geld, geen familie, geen huis. Moet ik dan toch maar met haar trouwen? Ze staan voor de deur, nog één sigaret voordat de toets begint. Gelukkig, ik ben dus nog op tijd. Terwijl ik dichterbij kom zet ik mijn grote smile weer op: “Fawakaaaa gasten!” Ab grijnst: “Goed geleerd ouwe? Die shit is niet makkelijk hè?” “Nee man, fock die toets, ik zie het wel… Ey, heb je die film gister gezien…?”