#45 - even uit de onderbuik :-)

Voor de balie in het gemeentehuis van Diependrel Stond een man met een vurige wens voor een dakkapel “Dat is fijn”, zei de ambtenaar met een grijns zo kil en koud “Wilt u dan deze formulieren invullen in zestienvoud?” Vervolgens kreeg de man een stapel van zesentachtig formulieren mee Hij ging terug naar zijn huis, een beetje boos maar gedwee. De week daarop leverde hij de papieren weer in, getekend vel voor vel “Hier heb je je formulieren, kom op met die dakkapel!” “Hoho,” lachtte de ambtenaar: ”Dat gaat zomaar niet.” “Dit was maar een formulier voor een aanvraag zoals u ziet.” “Voor uw wens heeft u natuurlijk wel wat meer nodig.” “Een gecertificeerd bouwplan met milieukeuring is niet overbodig.” En met een sierlijke zwaai gooide hij een verse stapel omhoog Het regende formulieren waarop de man zich gedienstig voorover boog. Een nieuwe week bracht de man weer terug bij het gemeentehuis van Diependrel: “Hier heb je je formulieren, kom op met die dakkapel!” De ambtenaar moest hard lachen om deze ongeduldige man en gaf hem een aanvraag afvalstoffenverordening, een aanvraag voor een sloopvergunning, een formulier voor het aanvragen van een vergunning voor werken op grote hoogte, een kopie van de dubbel-glas-verordening waarvoor hij de aanvraag via internet uit moest printen, een verzoek voor de welstandscommissie om het voorstel in beraad te nemen, twee formulieren voor de brandveiligheid, een vragenlijst met betrekking tot kleurharmonisatie, een aanvraag voor een ontheffing van het plaatsen van een bouwcontainer nabij de openbare weg, een uitnodiging voor een informatiegesprek over het tegengaan van bouwstof en het verzoek om mee te doen aan een onderzoek over de service van gemeentepersoneel. Dat alles natuurlijk in zeventienvoud. En direct retour bij elke verdenking van een spelfout. Na achtentwintig maanden had de man zijn lesje geleerd. Alles wat hij deed was verkeerd. Zijn vrouw was gaan lopen, zijn kinderen wilden hem niet meer zien. Toch bleef hij hopen “Op een dag, heel misschien…” Maar er is een moraal in dit fabeltje zonder dieren. De ambtenaar in kwestie bouwde een dakkapel van aanvraagformulieren. Hij kijkt nu tevreden uit over de gemeente Diependrel. En denkt bij zichzelf: dat ging eigenlijk best snel.