Ik kom hoger dan de wolken als ik op dreef ben. Het is behoorlijk koud op die hoogte kan ik je wel vertellen. Soms komt er wel eens een vliegtuig langs. Van Singapore Airlines of zo. Of van Transavia, die hebben altijd van die gammele toestellen. Ik mag wel oppassen dat ik er niet een keer door eentje geraakt word. Gelukkig ben ik snel wendbaar. Hoe anders was dat in mijn blue period als rups. Ik leek wel zo’n Michelinmannetje, maar dan in slangenvorm. At zo’n twee eikenbladeren per dag, terwijl die dingen amper in mijn mond pasten. Ik leek wel een mier. Paul vond het te veel worden. ‘Ik hoef geen boa constrictor’ zei hij. Hij verliet het blad, zogenaamd vanwege een ‘zoektocht naar zichzelf’. Drie maanden later zou hij worden opgegeten door Barry de reiger. Ik huilde niet eens. Barry had me verteld dat hij mij nooit zou opeten, omdat ik niet door zijn bek paste. Met zo’n arrogante knipoog, weet je wel. Toch trok ik het me nog aan ook. En begon ik aan een grasdieet, om precies te zijn aan een gemaaid grasdieet. En deed ik wedstrijdjes met Kees de meelworm wie het snelst kan. Altijd won Kees en eindigde het in een vrijpartij achter de hoogste grassprieten van het veld. Ook daar viel ik veel van af. Als vlinder blijf ik in shape. De achtervolgingen door Hans de zeemeeuw helpen hier ook wel bij. Een keertje vloog hij tijdens zo’n achtervolging tegen een rotsblok op. En ik? Ik deed een duikvlucht, en dan snel opstijgen, weet je wel. Zie ik daar de Boeing 747 van Easyjet? Wijk ik gewoon uit met een dubbele schroef. Totally in control.