Anderhalve week geleden stopte ik je zaadjes in de grond. Ik moet toegeven dat dat minder heroïsch ging als het klinkt. Ik liet een kokostabletje opwellen op een bordje, vulde een kartonnen kiembakje tot driekwart met aarde, legde daar een zaadmatje met jouw zaadjes op en vulde het potje verder aan. Je kreeg een mooi plekje in de vensterbank, waar de verwarming en de zon samen een plantjescouveuse creëerden. Trouw gaf ik je elke morgen en elke avond water en als de zon te fel scheen, deed ik het zonnescherm naar beneden. Zes dagen geleden merkte ik dat je wakker was. Je probeerde je vleugels uit te slaan, maar werd daarin belemmerd door het zaadmatje. Je strekte je rug, perste het zaadmatje boven de grond uit, maar het lukte je niet je eraan te ontworstelen. Ik knipte in het witte doek en gaf je een paar keer extra water. Dat motiveerde je, want de volgende morgen stond je fier overeind, met vijf takjes tegelijk! Al je opgekropte levenslust stond in een keer te stralen, alsof je Amerika ontdekt had. Ik gaf je nog meer water, draaide je zodat je rechtop zou groeien, telkens naar de zon. Je was veel te mooi voor het grauwe papieren bakje waar je in zat. Het leek wel of je dat voelde, want je deed enorm je best om groot te worden. Gisteren zag ik zelfs dat je hier en daar al bezig was met het maken van nieuwe blaadjes. Daarom mocht je gisteren verhuizen. Ik heb aarde in een mooie glazen bak gedaan en het kartonnen potje van je wortels afgescheurd. Je was er echt aan toe, je wortels groeiden al bijna door het karton heen. Ik heb je in de verse, natte aarde gezet en je wortels toegedekt. Nu je groot bent, hoef je niet meer in de couveuse. Je staat niet meer in de vensterbank, maar op de kast. Daar heb je nog steeds licht, maar is het leven voor een plant wat evenwichtiger. Hier mag je groeien, zo groot als je wilt. Je hoeft je geen zorgen te maken, want als je ook voor dit bakje te groot wordt, verpot ik je met alle liefde weer. Wil jij dan voor mij van die lekkere radijsjes maken?