“Heb je zelf daadwerkelijk mensen vermoord?” vroeg de journaliste met de tongpiercing. “Nee. Wel executies bijgewoond. Dat werd van me verwacht.” Ze keek op haar notitieblok. “Je boek is wel onthullend over je jeugd. Hoe kan een vader de hand van zijn zoon in een gasvlam houden als die kattekwaad heeft uitgehaald?” “Pijn is inderdaad de regel geweest. Ik moet daar wel open over zijn, anders begrijpt niemand de ommezwaai in mijn leven.” “Die ommekeer is natuurlijk fantastisch geweest. Hoe heb je Jezus gevonden?” “Ik was iemand anders. Mijn ware ik was ondergedompeld in pijn, verbittering en haat. Ik ontdekte dat liefde het enige is wat telt. Daar past geen geweld bij.” “Liefde voor God?” “Ja, maar niet alléén. Harmonie met je omgeving ontstaat als je liefde in je hart toelaat. Dan pas krijgt goed en kwaad betekenis, als yin en yang.” “Toe maar. Je zit vol Oosterse wijsheden?” “Ach, er is goed omdat er kwaad is. Lang omdat er kort is. Ver weg omdat er dichtbij is. Houd het er maar op dat ik heb nagedacht over de basis van het bestaan. Zoals wijsgeren al duizenden jaren doen.” “Is er een speciaal iemand in je leven die jou de knop heeft doen omzetten.” “Uiteraard. Iedere verdwaalde ziel heeft een gids nodig.” Ze lachte met vraagboogjes. “Onze lezers zouden graag details horen. Vooral de vrouwelijke.” “Vast wel. Maar dat is privé.” “Ben je nooit bang dat je verleden je inhaalt? Er moeten mensen zijn die je het licht in je ogen niet gunnen, zeker nu je de rivier door de Augiasstal hebt geleid.” “Ik heb details veranderd die mijn vroegere vrienden in de problemen zouden kunnen brengen.” “Dat lijkt me niet passen in je —” “Ach, je moet nooit een vlieg doodmeppen die op het hoofd van een tijger zit.”