#43 - Verse vangst

Als ik binnenkom, staat mijn glas al ingeschonken klaar. Ik kom hier elke week op dezelfde dag, op hetzelfde tijdstip. “Heb je nog wat lekkers voor me?” vraag ik de barman. Hij knikt en wenkt het schaars geklede meisje, dat zich net soepel van de glimmende paal liet afglijden, onze kant op. Hoewel ze zich goed heeft uitgehongerd, zijn haar vormen me te rond. Het verbaast me dat hij me dit aanbiedt. Ik schud kort mijn hoofd. “Te oud.” De barman buigt wat dichter naar me toe en grijnst. “Geduld, rijke vriend, ik weet toch wat je lekker vindt?” Hij draait zich naar het meisje toe. “Breng hem naar de nieuwe.” Ze glimlacht vriendelijk en pakt mijn hand vast. Heupwiegend leidt ze me de trap op en legt onderweg ondeugend mijn hand op haar bil. De meisjes zijn hier goed opgeleid. Ik raak echter pas opgewonden als ze de deur opent en mij een kamer binnenleidt. In ruil voor mijn royale giften, bewaart dit huis haar verse vangsten voor mij. De meesten zijn nog maagd en hebben geen idee wat ze overkomt. Spartelend van doodsangst vind ik ze het lekkerst. Daar zit ze, op de rand van het bed. Een jaar of veertien, hooguit. Zo te zien is het een dappere, ze houdt haar rug recht en kijkt niet opzij als ik aankom. Haar glanzende haren reiken bijna tot haar billen. Ik maak mijn riem alvast los. Het liefst zou ik haar nu al bespringen, maar iets houdt me tegen. Pas als ik recht voor haar sta, kijkt ze tussen haar lange wimpers door naar me op. Ze houdt zich sterk, maar haar uitdagende blik maakt al snel plaats voor een emotie die ik niet eerder bij zo’n meisje heb gezien. Verbijstering. En dan dringt het ook tot mij door. Het voelt alsof de grond onder me opensplijt, terwijl mijn hart een poging doet daar keihard doorheen te zakken. Het paniekcentrum in mijn hersenen seint dat ik moet maken dat ik wegkom, maar ik sta aan de grond genageld. Haar mond gaat langzaam open, ik hoor haar adem haperen. “Pap?” En dan weet ik het. Het is voorbij. Woede overmeestert mijn stille paniek. Die klootzak beneden gaat eraan.