Een begin. Huilend hang ik de was op. Ik voel nauwelijks de pijn in mijn gezwollen spieren maar vooral de pijn van weer niet kunnen voldoen aan zijn verwachtingen. Hij wil een vrouw die zuinig is, die kan rondkomen van 30 euro in de week. Hoe ik ook mijn best doe, op donderdag is het geld gewoon op. Gisteravond heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en hem gezegd dat een gezin met drie kinderen meer nodig heeft. Hij werd woedend. Greep me bij mijn armen, duwde me in een hoek, sloeg me. Schreeuwde dat ik de slechtste vrouw ben die op aarde rondloopt. De slechtste vrouw en de slechtste moeder. Dat ik het niet waard ben om te leven. Dat ik blij mag zijn dat hij me nog 30 euro geeft. Dat ik bij iedere andere man zou verhongeren. En ik weet het. Ik ben slecht. Mijn hele leven al geweest. Zelfs mijn ouders konden niets met me beginnen. Ik verdien ook niet beter maar ik wil het zo graag voor de kinderen… Zij kunnen er niets aan doen dat ze mij als moeder hebben. De bel gaat. Hij zegt altijd dat ik niet open mag doen. Dat niemand hier iets te zoeken heeft. Hij wil geen pottenkijkers. Maar hij is er nu niet. Zal ik…? De bel gaat weer. Ik gluur voorzichtig langs het gordijn. Er staat een vrouw voor de deur. Ze ziet er aardig uit. Ik open de deur op een kiertje. “Goedemorgen mevrouw”, zegt een vriendelijke stem. “Ik ben Shanna van Veilig Thuis en ik kom voor u!” Voor mij? Er is nog nooit iemand voor mij gekomen. Ik heb geen vrienden. Ik aarzel even, maar laat haar toch binnen. Op dat moment weet ik nog niet dat deze beslissing mijn leven zal veranderen.