Zee tafereel. Nooit gedacht dat ik me vrijwillig in deze winkel zou begeven. Ik verschuil me voorlopig achter de brede rug van de man voor me, en laat de eerste indrukken op me inwerken. Een weeïge, zilte geur, vermengd met een vleugje chloor dringt mijn neusgaten binnen. Ik hoor de opgewekte stem van de vrouw achter de balie vragen wat meneer wenst. Terwijl hij antwoordt,klinkt er een speekselklikje in zijn mondhoeken. ‘Ik heb ze het liefst rauw,’ zegt hij, en alleen al bij het horen van die zin voel ik de rillingen langs mijn rug lopen. Ik raap al mijn moed bij elkaar en gluur naar de koelvitrine. Daar kijken tientallen opengesperde, glazige ogen mij aan. Sommigen zijn omgeven door prachtig zilvergrijs, anderen door schubbig oranje roze maar ik zie het slijm nog op hun huid zitten. De bekken zijn wijd opengesperd, ik kan zo naar binnen kijken in hun donkere holtes. Er liggen ook wat minder intiem tentoongestelde exemplaren. Wit, gefileerd en met hooguit een staartje aan wat ooit de achterkant is geweest. De bestelling van de man wordt met grote precisie in een plastic bakje gerangschikt. Hij rekent een belachelijk bedrag af en stapt met zijn tasje voor mij langs de winkel uit. Nu is het mijn beurt. Het zweet breekt me uit. No way dat ik ooit zo’n glibberig, slijmerig beest in mijn handen durf te houden! Laat staan dat ik het zal eten! Ik besef dat ik wel iets moet zeggen en kijk met grote aandacht naar het zee tafereel dat op de tegels achter de vitrine is geschilderd. “Weet u ook van welke schilder dat werk is?” De vrouw kijkt hoogst verbaasd en ik weet niet hoe snel ik de winkel moet verlaten. Als mijn ouders ’s avonds komen eten bestellen we pizza.