Als ik de winkel binnenstap, duizelt het me. Wat een verscheidenheid aan producten! Hoe moet ik nu in vredesnaam een keus maken? Ik kijk naar het boodschappenbriefje in mijn hand. Kiezen zou juist heel makkelijk moeten zijn, ik heb immers van tevoren al opgeschreven wat ik nodig heb? Op de een of andere manier is de keus die ik thuis gemaakt heb, niet bevredigend. Nu ik in de winkel sta, met zo'n duizelingwekkend aanbod, lijken de producten op mijn briefje veel te saai. Ik besluit een rondje te lopen en mijn opties te bekijken. Het valt me op dat ronde vormen oververtegenwoordigd zijn. Ik hou van rond en de natuur blijkbaar ook. Ik pak een tennisbal op en weeg hem in mijn hand. Dan hoor ik ineens een stemmetje in mijn oor: 'Niet doen hoor, veel te licht.' Van schrik laat ik de bal uit mijn handen vallen. Met een doffe plop valt hij op de grond. Ik kijk om me heen. Er is niemand te zien. Ik zou toch zweren dat ik mijn moeder hoorde praten. De winkelier heeft niets gezien. Ik loop verder, maar bij alles wat ik aanraak, hoor ik de afkeurende stem van mijn moeder. De voetbal is niet stevig genoeg, de stokken zijn te dik of te dun, de kleur sprankelt niet genoeg, om over die prijzen maar te zwijgen. Ik word er moedeloos van. Als zij het allemaal zo goed weet, waarom koopt zij het dan niet? Resoluut loop ik met mijn boodschappenbriefje naar de balie. 'Kan ik u helpen, mevrouw?' vraagt een vriendelijk winkelmeisje met een groen schort. 'Ik wil graag de producten die op dit briefje staan. Kunt u dat voor mij inpakken?' Ik merk dat ik paniekerig klink. 'Maar natuurlijk mevrouw.' Het meisje pakt het briefje aan en begint met afwegen. 'Welke had u gewild? Een rode, een boeren, een chinese, een spitse, of toch gewoon een bloem?' ___ Pff wat moeilijk. Ik heb geen idee of het een leuk stukje geworden is, ik ben allang blij dat ik iets op papier heb.