“Hoeveel had u er gehad willen hebben?” De vrouw met het groene schort kijkt me aan. Ik kom hier al een jaar of vier, sinds ik hier in de buurt kwam wonen, voor het eerst op mezelf. “Genoeg voor vier… nee drie personen,” zeg ik. Ik moet er nog steeds aan wennen. “Had u ze geschild willen hebben?” “Graag,” antwoord ik, achtergebleven velletjes kan ik me absoluut niet permitteren. “Bokkenlullen,” noemde Sander ze vroeger altijd, en mijn moeder kreeg steevast een rood hoofd. “Nou, nou, houd je fatsoen,” zei ze dan, maar ik moest altijd lachen om mijn broer. “Past echt bij het voorjaar,” zegt de vrouw met het schort terwijl ze het zakje op de toonbank legt, “had u anders nog iets gehad willen hebben?” Ik kijk de vitrine door. “Doet u me daar ook maar een bakje van,” en ik wijs. Vroeger plukte ik deze altijd zelf, met mijn vader en Sander, in de duinen achter ons huis. Hele emmers namen we mee, en mijn broer en ik zaten onder de schrammen van de struiken. Thuis maakte mijn moeder er jam van. Maar sinds het ongeluk van Sander… Afgelopen november was het alweer drie jaar geleden. Ik slik, maar de mevrouw met het schort lijkt het niet te merken. “Zoiets?” zegt ze, en ze laat me het bakje zien, “lekker voor bij het dessert.” Vandaag zou Sander precies vijfentwintig geworden zijn, ik heb mijn ouders uitgenodigd, we vieren vanavond zijn verjaardag. Ik reken af, ik moet twee keer de pincode invullen omdat ik er met mijn gedachten niet bij ben. “Een fijne dag nog,” zegt de mevrouw van de winkel. Nee, een fijne dag gaat het niet worden, en ik kijk naar de lucht als ik buiten sta. “Maar we doen ons best, Sander,” fluister ik naar de wolken.