Het is koud binnen. Voor mij staan vier Chinezen die luid pratend hun bestelling doen. De bakken vol met ijs en de getegelde muren geven het effect van een koelcel. Ik pak mijn handschoenen en kruip weg in mijn jas. De Chinezen lachen en betalen. 'Ik wil drie kilo,' zeg ik en de Amsterdammer achter de toonbank lacht. 'Feestje, meissie?' De Chinezen brengen hun bestelling naar de auto die buiten voor de deur staat. 'Die grote of die kleine, wat wil je? Net vers allemaal.' 'Die grote,' zeg ik.' 'Wel effe een beetje lachen hé, vandaag, anders krijg je rimpels, het leven is een feestje, maar die slingers moet je zelf ophangen!' Hij schatert en ik voel mij ontdooien. 'Mijn moeder komt,' zeg ik, 'vorige week was ik jarig. Vandaar.' Hij weegt drie kilo af en doet ze in een plastic zak. De krant van eergisteren gaat er om heen. 'Maak er een leuk avondje van, schat,' schalt hij door de koelcel. Thuis gaat de telefoon. 'Ik ben ziek, ik heb het koud,' zegt mijn moeder. 'Mam, nee! Dan blijf je heel even, vorige keer kon je ook al niet.' Ze komt dan toch. Omdat ik zo aandring, vermeldt ze nog even. De pan zet ik op. De witte wijn giet ik erbij. Als ze binnenkomt kijkt ze boos, zoals altijd. 'Wel schudden na zes minuten,' zegt mijn moeder en wijst naar de pan. 'Eerst vermoorden dan schudden,' benadrukt ze nog eens. Even lijkt het of ze lacht. Ze controleert of de deksel goed zit. 'Hoe is het met je, mam,' vraag ik. 'Maaahhh, het houdt niet over, maar goed, dat begrijp jij niet.' Ze kijkt venijnig. 'Met jou?' vraagt ze zonder enige belangstelling. Ik zeg maar niets. De deksel kleppert, het water ontsnapt. Ik kijk naar mijn moeder en naar haar mond. Gesloten. Dicht in een strakke streep. 'Nu laag,' schreeuwt ze. Ik draai het gas laag. We lopen naar de kamer. 'Wijntje mam? Doen we net of het gezellig is.' Ze knoopt het bovenste knoopje van haar jas open en gaat zitten.