Als kind vond ik het er altijd al stinken. Elke vrijdag - ja, élke vrijdag - moest ik met mijn moeder mee naar die winkel. Zodra ik de straat in kwam, ging mijn peristaltische beweging in reverse-modus. “Gezond,” zei de meneer van de winkel steevast, en hij onderstreepte zijn stelling met dat kakellachje van hem. Dan moet je het wel door je strot kunnen krijgen, dacht ik dan, maar ik lachte mee, want in een flats tegen mijn hoofd had ik geen trek. Ik knikte dus maar net zo verwoed als ons buurjongetje. Die deed dat te pas en te onpas; hij bonsde ook met zijn kop tegen de muur. Mijn ouwe lui komen eten en het ‘wel gezond, hè?’ van mijn moeder tettert nog na in mijn oren. Vandaag is het vrijdag en sta ik weer in die vermaledijde winkel. Ik ben de enige. Zou het door de crisis komen? Vroeger met mijn moeder waren er altijd klanten. Dan stond ze uren te kleppen met die andere vrouwen om mij te treiteren. De meneer van de winkel is dood, geloof ik. De vrouw die de winkel nu drijft, zegt weinig. Er kan geen lachie af. Niet dat ik dat erg vind: des te eerder kan ik weg. Met een flats flapt ze dat ding in de krant van gisteren en vouwt het toe. Net als de meneer van de winkel vroeger altijd deed. Ik bespeur enkele grijze haren. Daarover klaagde dat mens dat zich mijn moeder noemt altijd. Komt misschien van dat gezonde eten, dacht ik dan, maar ik durfde dat niet te zeggen. Tegenwoordig zou ik niet weten of ze er nog over mauwt. Ik spreek mijn verwekkers alleen als ze zichzelf uitnodigen op mijn verjaardag. Gelukkig is het niet ieder jaar vrijdag de dertiende.