Drie jaar geleden… Het was 14 februari, Valentijnsdag. De dag waar ze nooit naar uitkeek. In het verleden had ze genoten van de aandacht, de kaarten en de bonbons. Maar nu had ze een hekel aan deze dag. Het was drie jaar geleden, maar het stond in haar geheugen gegrift. Alsof het gisteren was gebeurd. Ze waren uit eten geweest in een leuk klein restaurant. Ze had een mooie jurk aan en hij een pak, met de stropdas die zij had gegeven. Hij had teveel gedronken, teveel aangedrongen. “Nee, ik ben er nog niet klaar voor”, had ze gezegd. Maar hij bleef aandringen. Hij was nog wel zo netjes om haar naar huis te brengen. Geen kus; niet op haar mond, niet op haar wang. Hij was geïrriteerd vertrokken. “Na vijf maanden kunnen we toch wel sex hebben”, had hij gezegd. Ze was nog maagd, en dat wilde ze ook blijven, zeker nog een tijdje. “Was hij wel de juiste?”, dacht ze soms. Ze hing haar Jas op en wilde naar de trap lopen. Ineens ging de voordeur open, er stond een man in huis. Het was te donker om iets te zien, maar ze wist precies wie het was. Hij pakte haar beet en probeerde haar aan te verkrachten. Hij was te dronken, het lukte niet. Ze rook zijn adem nog lang nadat hij weg was. Ze deed aangifte, maar hij ontkende en beweerde zich niks van de vorige avond te kunnen herinneren. De politie kon niks voor haar doen. “Hoe moet ik hier ooit overheen komen?”, dacht ze. Het lijkt altijd onmogelijk, tot het gedaan is. Drie jaar, drie jaar geleden was het al. De dagen gingen snel, maar Valentijnsdag ging altijd langzaam. De dag leek eeuwig te duren. Hem had ze nooit meer gezien. Hij was verhuisd, maar ze wist waar hij woonde en zwoer wraak.