Mili, wat een zinderende liefdesverklaring; op het eerste gezicht nogwel. Dit kan alleen Cuba zijn. Een vrouw als jij kan aan zo'n aanzoek geen weerstand aan bieden, wed ik. De esoterie heeft een goede uitwerking op jou. Een mooie schildering, goede sfeertekening. 'Zijn tanden zogen al het licht op...' dan kunnen ze niet anders dan diep, dof zwart zijn. Zwart absorbeert al het licht. Waarschijnlijk zijn ze even wit als zijn overhemd. > 'Zijn tanden weerkaatsten al het licht...'? O.i.d. In de laatste alinea komt naar mijn gevoel wat veel 'zei' voor. > ...toen hij zei Zij zei: Waarna hij: Zij: En ook: De man: Tot slot zij:

@Dos: fijn je reactie te ontvangen. Nee, het was niet in Cuba. Ergens anders op deze aardkloot. Dos, sta mij enige vrijheid toe. Ik denk dat zij gehypnotiseerd was door zijn huwelijksaanzoek en daarom alleen oog had voor zijn parelwitte tanden. Alles concentreerde zich in die mond, begrijp je? Zei/zij heb ik bewust gedaan om het absurdistische in al zijn eenvoud naar voren te laten komen.

@Dos: fijn je reactie te ontvangen. Nee, het was niet in Cuba. Ergens anders op deze aardkloot. Dos, sta mij enige vrijheid toe. Ik denk dat zij gehypnotiseerd was door zijn huwelijksaanzoek en daarom alleen oog had voor zijn parelwitte tanden. Alles concentreerde zich in die mond, begrijp je? Zei/zij heb ik bewust gedaan om het absurdistische in al zijn eenvoud naar voren te laten komen.

Mili, enige vrijheid hoef ik jou niet toe te staan. Die heb je van nature als je dat zelf wilt. Ik begreep dat het parelwitte tanden behoorden te zijn, maar die absorberen geen licht, die weerkaatsen juist alle licht, daarom zijn ze wit als sneeuw. In Ghana ben ik zulke lui ook wel tegengekomen. Ook daar wikkelrokken, gehavende auto's en parelwitte tanden.

Een goed verhaal. Ik houd van de sfeer die er in hebt. Ik mis alleen de quote, of heb ik er overheen gelezen? Ach, het maakt me ook helemaal niet uit met zo'n verhaal.

Sterk verhaal. Ik doe het je (nog) niet na. :rolleyes:

Dit is nog eens tempo. Waarom nog uren nadenken? Gewoon ja zeggen. Met plezier gelezen.

Mili, Een feest om te lezen! Pareltjes van beelden, pareltjes van taalvirtuositeit. Heel mooie creatie van sfeer. Prachtig beeld: "Niet bloedmooi te noemen maar wel een man die het afval deed trillen." En dan de dialoog! :{} Sprankelend.

@Anne, de quote, de clou, de pointe; ik ontbeer nu eenmaal wijsheid. Dank voor je reactie. @Nicole, voor alles is een tijd. Nu word ik toch wijs. Dankjewel. @Tja, hij wilde een afspraak voor de volgende dag, zelfde tijd. Zij zei ja. De volgende dag had zij plotsklaps iets anders te doen. @Ryn, heerlijk dat ik je nog beval. Je weet wel waarom. Knipoogje.

Wat een intrigerend Mili verhaal. Ik heb het een aantal keren moeten lezen om het duidelijker te krijgen maar blijf toch met veel onduidelijkheden zitten. Sorry! :o Waar speelt zich dit af? Het komt over als een chaotische situatie, crisis. Is de HP op een soort huwelijksmarkt? [Anno domini negentienhonderdnegenennegentig op veertien februari stond zij blank, en nat van de hitte, te wezen.] Bij deze eerste zin neigde ik om meteen op te geven. Is het werkelijk zo belangrijk dat de lezer weet wanneer het zich heeft afgespeeld als het niet helemaal duidelijk is waar het zich afgespeeld? [ Nat van de hitte, stond ze blank te wezen op veertien februari anno domini negentienhonderdnegenennegentig.] Deze zin zou mij nieuwsgierig genoeg maken om door te willen lezen. [Zij zou zich wringen tussen geurende locals die hun plastic tassen op haar schoot stalden.] Wat wil je hiermee vertellen? Ik zie een HP verstopt achter de plastic tassen op haar schoot. Waarom een bezwangerde lucht, een turbulente stad? [Een man kwam op haar af lopen. Niet bloedmooi te noemen maar wel een man die het afval deed trillen. Hij droeg een hagelwit en gestreken overhemd; zijn stropdas was perfect gestrikt. De man keek haar indringend aan en kwam tot stilstand op nauwelijks een handlengte afstand. Haar adem stokte. Er ging een vastberadenheid van hem uit die zij nog zelden had ervaren.] Dit loopt als een trein, is duidelijk en mooi verwoord. :thumbsup: Jouw bedoeling van de dialoog heb jij uitgelegd maar heeft op mij als lezer niet dat effect. Ik vind het te statig, bijna saai! Dit bewijst des te meer dat niet elk verhaal smakelijk is voor iedere lezer. Maarvoor mij ben en blijf je Mili, de chef- kok! ;)

@Mili - tegen het absurdistische aan. Niet helemaal mijn ding, maar wel knap geschreven. Ik vind, i.t.t. @Dos en @Marietje, het format van de dialoog op het einde wel wat hebben, omdat het de gelatenheid van de hp (een soort plechtstatigheid haast) en de merkwaardige situatie waarin zij verkeert, onderstreept. Ik vond een zin wat onduidelijk: "Er ging een vastberadenheid van hem uit die zij nog zelden had ervaren." Het lijkt erop dat ze de man eerder heeft ontmoet. Ik denk dat je bedoelt dat ze zulk een vastberadenheid nog niet eerder bij een man heeft gezien/ervaren. Dan zou ik het herformuleren, bijv als: Er ging een vastberadenheid (zelfverzekerdheid?) van hem uit zoals zij die (nog?) zelden bij een man had ervaren.

@Marietje, puntsgewijs, je hebt je zoveel moeite getroost. Ja, het is chaos, crisis, het speelt zich af in Afrika en nee, ze staat niet op een huwelijksmarkt. Dit is je chicklitkant. :) Volgens mij spreek je jezelf tegen in alinea twee maar ik wil niet met je kibbelen. Ik vind het heerlijk om jaartallen voluit te schrijven; het staat net zo statig als het finale huwelijksaanzoek. Het is gewoon lekker op SOL van stijl te kunnen veranderen gezien de opdrachten. Dat maakt ons veelzijdiger. Alinea drie: zij is niet de enige in de taxi, zij zijn met velen. De stad is krankzinnig en gevuld met ongekende geuren. Ik weet niet of je ooit in Afrika bent geweest. Het is moeilijk te beschrijven. Dialoog: de man was inderdaad heel plechtstatig en formeel en de hp kneep hem. Dankjewel Marietje!

@Leonardo, het was volkomen absurd. Ik heb het zelf beleefd. :confused: En inderdaad, de situatie was identiek aan zoals jij hem beschrijft. Je hebt volkomen gelijk over de zin die je aanhaalt. Ik zie het. Kan je niet iedere week hier bij ons zijn? :nod: Ik heb/wil nog zoveel leren. Merci.

Ja mooi! Het leest erg aangenaam. En het komt inderdaad exotisch over. Ik waan me in de warmte. Wel een abrupt huwelijksaanzoek lijkt me. Hoeveel uren heeft ze nagedacht?

Ik ben nog nooit in Afrika geweest (tenzij je Egypte tot Afrika rekent) maar ik herken het van eerdere Mili-bijdragen. Ik zou haast zeggen dat ik de geur herken, want jouw schrijfstijl lijkt meerde zintuigen tegelijk te prikkelen. Smaken verschillen uiteraard - en gelukkig - want waar ik me niet geroepen voel om heel kritisch naar jouw woorden te kijken, blijven anderen nuchterder en wijzen je - al dan niet terecht - op eventuele verbeterpuntjes. Oké, ik heb er één gevonden: "nauwelijks een handlengte afstand."? Is dat niet héél dichtbij voor zulke witte tanden?

Ja dat vond ik ook, maar tegelijkertijd vond ik ook dat het wel kon. Het was nogal een opdringerige man.

Een verhaal uit jouw wereld hoe jij het hebt beleefd en dan in jouw woorden gegoten. Ik vind, vooral de eerste alinea, duidelijk jouw schrijfstijl uitblinken. En dat siert het verhaal, het krijgt glans. De inhoud is absurd maar sierlijk door jouw taalgebruik, Mili!

@Johanna, ze heeft geen minuut nagedacht en is hem gepeerd. Goed dat ik de warmte (op alle fronten) wist over te dragen. :) @Bart, zintuigen prikkelende Mili toch. :confused: Wat een heerlijk compliment Bart. Een armlengte afstand is inderdaad wel krap. Dan had hij zijn roze tong nog kunnen uitrollen. Ik maak er armlengte van. Dank dat je mij zo trouw leest. @Tja, eigenlijk raak je dan wel in ademnood, iemand die zo bovenop je staat. Ik ga hem nu een stukje afduwen. :) Dankjewel. @Madd, er gebeuren mij altijd van die absurde dingen maar ... het is een kleurrijke herinnering. Dank je voor je feedback; daar krijg ik het weer warm van.

Ik heb het gevoel dat je een bepaalde rust hebt gekregen om meer te beschrijven en dit bevalt me prima. Ik vind jouw stijl onnavolgbaar. Word geen ander... Blijf je stem houden en verander je lezer. Ook ik vond de eenvoudige en bijna formele dialoog mooi contrasteren met jouw eerdere schrijfstem. Met plezier gelezen.

Hallo Mili! Ik ben nog even gezellig met # 41 in de weer. Beetje traag maar 2,5 jaar Afrika heeft zo zijn sporen achtergelaten, men moet het mij maar niet kwalijk nemen. Terwijl ik je lees ben ik weer even helemaal terug, die typische Afrika geur, die bezwangerde lucht, de combinatie van de hitte en al dat palstic. Lekker broeierig en dan lopen ze stralend te zweten in die bonte syntetische stoffen; geen zuiver katoen te vinden in een land dat toch ooit enorme katoenplantages bezat. Wonderlijk onbegrijpelijk. En die taxi's... Ik heb er één keer ingezeten, met drie vriendinnen achterin gepropt, het voelde alsof onze derrières over het asfalt schraapten. Ik heb sindsdien de toektoeks verkozen. Ik ben het met Odile eens, jouw stijl is onnavolgbaar, word geen ander! En ik hou van contrast in een tekst (dat heb je misschien al wel gemerkt). Dankjewel weer voor dit fijne stukje! Misschien twee puntjes (je mag het met me oneens zijn, ik wil dat graag weten want daar leer ik dan ook weer van): 1) Ik zou je eerste zin mooier en sterker vinden als je beide komma's weg zou laten (ik hoor mijn zoon zeggen 'daar heb je mama weer met haar komma's'). 2) 'Hun handen doorsneden de bezwangerde lucht waarmee ze gebaren maakten.' Ik lees dan dat ze gebaren maakten met de doorsneden bezwangerde lucht in plaats van met hun handen. Of is dat de bedoeling? Ook best mooi, ik zie dan een soort rooksignalen techniek met bezwangerde lucht voor me. Anders: 'Hun gebarende handen doorsneden de bezwangerde lucht.' of 'Hun handen, waarmee ze gebaren maakten, doorsneden de bezwangerde lucht.' Zoiets. Wat vind jij? Verder voor mij helemaal prachtig :)

@Odile, jouw reactie zou ik eigenlijk met lippenstift op het raam moeten schrijven waar mijn computer voor staat. Het zijn prachtige woorden die mij sterken. Ik ben inderdaad minder wild dan een jaar geleden. Je was de eerste die op mij reageerde. :) Ik word ook heel goed gecoacht. Mijn stem blijf ik volgen. O ja, ik kan niet anders. Dank je hartelijk.

@Elyse, heerlijk zo'n uitbundige reactie vanuit Mexico. We hebben meer raakvlakken heb ik opgemerkt. Het avontuurlijke, de Franse taal, Afrika, het lekker ongebreideld schrijven. :) In de Congo waar ik vaak was, kleedt men zich wel in katoen ... dat uit Nederland komt. Je zegt het komisch treffend, derrières die het asfalt schraapten. Menige fula fula waar ik inzat, stortte in elkaar of ik zat te gillen dat de chauffeur eens moest ophouden het ene flesje bier na het andere erin te mikken. Ik moet je zeggen dat ik weinig met komma's heb maar het schijnt dat ze er wel in horen. Anders zou zij blank van de hitte zijn geweest. Met je tweede opmerking heb je een punt. Ik begrijp mijzelf in de bewuste zin zoals ik jou begrijp in je voorstel. Wellicht zijn jouw zinnen zuiverder. Laten we het houden op 'une grande fumée'. Nogmaals, dankjewel.

:nod: :thumbsup:

@mili - ik volg je een beetje en wat Odile zegt in #18 ervaar ik ook. Je bent jezelf en dat is een groot goed in een métier waar schrijvers die succes hebben worden nagevolgd of in stijl worden "gekopieerd". Ik ben jaloers op jouw rechte rug, jouw durf om vanuit je buik te schrijven en daarbij ook nog eens niet-alledaagse woorden gebruikt. Dat laatste is opmerkelijk omdat je verhalen desondanks niet afstandelijk aanvoelen. Die rust is er onmerkbaar ingeslopen. Waar je eerst trachtte zoveel mogelijk emotie in je zinnen te proppen, ben je nu gebalanceerder. De lezer krijgt de tijd je ritme op te pakken en wordt niet meer geforceerd om jouw exotische mengsels door te slikken; hij krijgt de tijd te proeven, te voelen, te ruiken. Als je me niet gelooft: dit is een ongelofelijk verhaal. Absurdistisch. Toch geloof ik het. Ik zie de gistende stad (prachtig gevonden!) voor me. De waanzin, de werkelijkheid. Als je je in dit tempo verder ontwikkelt, wil ik aandelen in de b.v. Mili.

@Leonardo, nog meer prachtige en bemoedigende woorden vallen mij ten deel waar ik blij mee mag zijn. Weet wel dat mijn lippenstift nu op is en ik niet meer naar buiten kan kijken. :) De Congo is een krankzinnige schatkist aan verhalen; ik zou zo graag weer eens terug willen. Nogmaals, het is waar gebeurd. Ik kreeg nog een huwelijksaanzoek van een man met een straatbezem die uren achter mij aan bleef lopen. Alleen, hij had geen pak noch overhemd aan. Haha. Dank je hartelijk. Bij deze schenk ik je aandelen. Nog eventjes wachten. ;)