De houtblokken liggen te knisperen in het vuur. Het verbrande hout verspreidt een heerlijke geur en de warme gloed verwarmt me van top tot teen. Naast me op tafel, binnen handbereik, mijn Iphone, een dampende pot thee en een doos overheerlijke Belgische Leonidas bonbons. Dire Straits klinkt zachtjes uit de boxen. 14 februari, een dag met 50 tinten grijze luchten zonder een streepje zonlicht. Niets zo romantisch als cocoonen op zo’n typisch oer-Hollandse gure dag en te beginnen aan een nieuw boek, een Valentijnskado van manlief. Ik sla een fleece deken over me heen en nestel me in de hoek van de bank. Inu, de hond van mijn dochter, springt gelijk op de bank. Na wat draaien en keren ploft zij met een diepe zucht boven op mijn voeten. Aan de ongecontroleerde pootbewegingen en het trillen van haar lip merk ik dat ze in slaap is gevallen? Heerlijk zulke momenten, zomaar wat lezen, wegdromen en staren in het brandende haardvuur. Me and myself in mijn eigen comfortzone. Even niets meer hoeven, geen verplichtingen of verwachtingen en al helemaal even vrij gesteld zijn van het uren zoeken naar banen op vacaturesites, sollicitatiebrieven schrijven, trainingen volgen of netwerkcafés aflopen. Ik trek de deken nog verder over me heen, zet mijn ‘intelligentie’ wat verder op mijn neus en verlies me volledig in mijn boek. Inmiddels heeft Inu al verschillende keren verwachtingsvol naar me gekeken. Ze moet hoognodig naar buiten, maar ik stel het uit. Het stormt nog steeds, het is stervenskoud en ik wil mijn comfortzone nog niet verlaten. Na een uur of vier ontkom ik er niet meer aan. Chagrijnig sta ik op en loop de regen in. Plots schrik ik van mijn gsm. Als ik opneem hoor ik een onbekende stem, maar wat hij zegt maakt me helemaal gelukkig. Eindelijk het verwachte telefoontje waar ik al zo lang naar heb uitgekeken. Weg lethargie en winterblues. Zingend en dansend loop ik in de regen, er staat mij iets moois te wachten. Zo zie je maar weer, als we alleen op zonnige dagen wandelen bereiken we nooit onze bestemming,