“Deze dan,” zei ze van achter haar tijdschrift; “‘In een oorlog staat een mens aan zijn grens; hij kan de volgende dag dood zijn. Wie aan zijn grens staat, handelt anders’”. “Klinkt mooi, maar wat betekent het? Moeten we oorlog gaan voeren? Moeten we de grenzen verleggen? Of moeten gewoon altijd zorgen dat we ons paspoort bij ons hebben? Ik kan er niks mee.” Hij legde zijn krant neer om haar aan te kunnen kijken, maar las weer door toen hij alleen de voorkant van de Libelle zag. “Hier, deze gaat over jou: ‘Bij alle getrouwde mannen komt er een moment waarop ze hun vrouw gaan zien als een onderdeel van het meubilair’”. “Ja, en bij alle ongetrouwde mannen komt er een moment dat ze een een onderdeel van het meubilair gaan zien als een vrouw. Wees blij dat het nog niet zover is.” “Ja maar dat is toch erg? Er komt dus een moment dat ik net zo aantrekkelijk voor jou ben als een stoel of zo.” “Als je dan een luie stoel bent als ik thuis kom, een lekker bed als ik ga slapen en een rijkelijk gedekte ontbijttafel de volgende ochtend, dan zul je van mij geen aandacht tekort komen, hoor.” “Ja, maak er maar grapjes over.” “Wil je dat ik het serieus neem? Wat lees je eigenlijk?” Aan het geritsel hoorde hij dat ze even moest spieken. “Libelle, een artikel met uitspraken van Paolo Coelho.” “Kijk, daar heb je het al, de meester tegelzetter.” “Hij wordt door veel mensen gezien als een hele wijze man.” “Ook door zijn vrouw, denk je?” “Jij bent gewoon niet romantisch. En het is nog wel Valentijnsdag.” “Ik hou gewoon meer van de quotes van Oscar Wilde.” “Ja? Zoals?” “Zoals… ‘Would you be offended if I said that you seem to me to be in every way the visible personification of absolute perfection?’” Stralend legde ze het blad neer op tafel en glimlachte. “Ik denk het niet, zeg het nog eens.” Hij herhaalde de uitspraak en voegde er een eigen spreuk aan toe; “Wijsheid is leuk, maar om een vrouw te verleiden heb je er niets aan.”