Lieve kijkbuiskinderen, het was me het dagje weer wel in het grote dierenbos. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, maar het was op zijn zachtst gezegd een licht ontvlambare situatie in het Praathuis vanmiddag. Het begon allemaal met een pakje voor Bor de Wolf. Jawel. “Meneer de Wolf,” zei Gerrit de Postduif, “ik heb hier een pakketje voor je. Maar daar moet je wel effe voor tekenen.” “Whoeuuh, dat zal mijn nieuwe T-shirt zijn, maar uh… tekenen kan ik niet hoor, whoeuuh.” Nadat Bor een kruisje had gezet op de afleverbon, maakte hij het pakketje open en toonde trots zijn ‘Bor zoekt vrouw’-T-shirt. “Hatsikidee!” vond Lowieke. “Hebben ze ook zulke shirts met ‘Vos zoekt Kip’?” Op dat moment werden ze allemaal opgeschrikt door een afschuwelijk lawaai toen Isadora Paradijsvogel spontaan het lied “Someday I’ll fry away” begon te zingen, een maatschappijkritische tranentrekker over plofkippen, kiloknallers en andere wakkere dieren. Vier stoelen draaiden spontaan om. Ed en Willem Bever en de dames Hamster — die hun vlees altijd al met lange tanden aten — waren grote fans van Isadora en gingen geboeid zitten luisteren. “Zeg Willem,” zei Ed, zijn broer aanstotend. “Het is net alsof we in ‘Op losse duimschroeven’ zitten.” “Nou, inderdaad Ed, ze zingt nog mooier dan die zaag van jou.” “Hatsikidee! Ik ben juist dol op plofkippen; smikkelen en smullen! Zulke liedjes zouden verboden moeten worden!” vond Lowieke de Vos. “Whoeuuh!” zei Bor de Wolf, “we hebben hier anders wel vrijheid van meningspuiten, Lowieke, Whoeuuuh!” Het duurde niet lang of iedereen maakte gretig gebruik van de door Bor aanhaalde vrijheid en spoot meningen dat het een lieve lust was. Om de ingenomen standpunten waar nodig kracht bij te zetten, werd met glazen, tafels en stoelen gegooid. Tot dat, midden in het feestgedruis, Zoef de Haas plotseling opmerkte dat er iemand verdwenen was. “Waar is de Mol? De Mol is weg! Zoef zoef, we moeten de Mol zoeken”, en weg was ook hij. Ruzie over het plofkiplied sloeg om in bezorgdheid over Monfer en alras was iedereen op zoek naar de kleine zonnebrildragende onderwereldfiguur. Er bleek gelukkig niets aan de hand. Monfer de Mol was gewoon even een sigaartje gaan roken, en deed dat volgens de nieuwe regels buiten onder het afdakje. De hele goegemeente haalde opgelucht adem en nadat Truus de Mier het Praathuis weer helemaal aan kant had, werden meningsverschillen bijgelegd en werd met grenadine geproost op de goede afloop. Zo werd het toch nog een gezellige avond in het Praathuis. Jawel! En dan nu maar knus naar jullie warme nestjes en… denk erom: oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.