'Dag lieve kijkbuiskindertjes, er staat in de krant geschreven, dat er een groot feest komt in het Dierenbos. Isadora Paradijsvogel is negentig jaar geworden en geeft een feestje. Alle bewoners zijn uitgenodigd en nu is het toch wel even afwachten of haar goede vriend Rocus de Vrije Vogel uit het verre Amerika ook zal komen. Zal hij haar verrassen, lieve kijkbuiskindertjes? Wat denken jullie?' Bor de Wolf was doodmoe. 'Wat een klerezooi is het hier, mijn hele praathuis lijkt meer op een zwijnenstal. Waarom hebben ze dat feest niet bij het vrouwenhuis van Margaretha Bontekoe gevierd? Konden al die wijffies lekker bij elkaar kleppen!' 'Tuut-ter-de-tuut-de-tuut,' zei Truus de Mier, 'Bor ik help je toch, zoiets kan je niet zeggen, want dan hadden al de mannetjes uit het Dierenbos thuis gezeten, en tuut-tuut-tuut, dan kon Rocus toch ook niet komen? Hij is niet geweest, maar goed, snap je Bor?' Ed en Willem Bever zaten op hun knietjes. Met de waterpomptang draaiden ze de losgedraaide moer vast aan de toiletbril. 'Zie je wel,' sprak juffrouw Ooievaar. 'Luister dan ook eens gewoon naar mij, Bor, ik wist het dat dit zou gebeuren. Isadora kan die salsa op haar leeftijd niet meer dansen, dat is ongehoord en ordinair; tenslotte is ze gewoon maar een spreeuw, dat weet je toch wel.' Het was een onaangname sfeer in het Praathuis. De vloer kleefde van al de ranja die van de tafeltjes was gestoten toen Isadora steeds weer uit de salsa bocht vloog. Eerlijk gezegd had ze te diep in het ranja glaasje gekeken, toen ze vermoedde dat Rocus, haar Amerikaanse vrije vogel toch niet kwam. Er werd op het raampje getikt en Bor keek op.' Ook dat nog, die was er gisteren ook al niet, kom maar binnen, Lowieke'! 'Hadsekidee, mmmm is hier nog wat te smikkelen en smullen, sorry, o, sorry was op kippenjacht gisteren, ben helemaal Isadora vergeten. Heb je nog hapjes, Bor?' Bor slofte vermoeid naar de koelkast. 'Ach ja, lieve kijkbuiskindertjes, het feestje was een beetje uit de hand gelopen. Zeker toen de volgende dag Gerrit de Postduif met een brief kwam voor de Isadora. Met een Amerikaanse postzegel erop. Margaretha Bontekoe, juffrouw Ooievaar en Truus de Mier en natuurlijk Martha en Myra Hamster waren samen met ome Gerrit naar Isadora gelopen. Toen Isadora de brief had geopend moesten ze haar troosten want Isadora huilde tranen met heel veel tuiten. Het werd uiteindelijk een triest einde, lieve kijkbuiskindertjes. Maar zo is het leven eenmaal. Voor nu lekker slapen en oogjes toe. Welterusten.'