Dank voor jullie reacties! @Mili: Juist leuk als er opmerkingen geplaatst worden. Ik hoop nog veel te leren :-). Wat ik wilde zeggen was: Dat velen in het 'normale' leven zich niet houden aan de vastgestelde horeca-tijden, dat wij die verplichting naar het land der fabelen hebben verwezen. Dus naar het fabeltjesland. En bij de entree van Ed en Willem wilde ik aangeven dat de bevers net klaar waren met de reparatie van de waterleiding. Maar ik vond 'zojuist' wat mooier klinken dan 'net'. @Tja: ik ga proberen het laatste stuk anders op t schrijven. Misschien met meer dialoog?

Bewerkte versie: Ik heb de beginzin veranderd en het gedeelte na ".....haar manager haar vooral veel verdriet gebracht." herschreven. Ik denk dat het er beter van geworden is? De 400-woordengrens maakt het voor mij lastig, merk ik. Isadora staat met een schop in haar tuin. De nadorst loog er deze ochtend niet om: ze had zich de grenadine goed laten smaken. Het was laat geworden. Want hoewel velen de verplichte horeca-sluitingstijden naar het land der fabelen hebben verwezen, heeft Bor daar tot op de dag geen boodschap aan. Zodra Meneer De Uil het kleine spul voor de televisie heeft verteld hun oogjes toe te doen, begint het rijke nachtleven in het Praathuis van Bor. Gisteren was het niet anders: Behalve juffrouw Mier, waren ze er allemaal. Geroezemoes en rinkelende glazen in het gezelligste Praathuis van het land. “Zeg Isa, vertel me nu eens. Hoe komt die práchtige ring aan jouw vleugeltje terecht? Voor een gewone vos is zo’n ding niet te betálen. Van wie..” “Hou nou eens je bek, Lowieke! Jouw nieuwsgierigheid begint mij zo langzamerhand mijn fluwelen keeltje uit te hangen”, kweelde Isadora. “Ga kippen vangen of postzegels likken bij Ome Gerrit! Dat is loket twee.” Zij draaide zich theatraal weg van de bar en gleed zuchtend van de kruk af. Pootje voor pootje schuifelde ze naar het venster en tuurde het donkere bos in. Ze zag niets, behalve haar eigen spiegelbeeld. Die ring… Eigenlijk zou ze ‘m af moeten doen en diep onder de grond begraven. Hoe prachtig het sieraad ook stond aan haar bontgekleurde vleugel, het bracht nare herinneringen met zich mee. Ze had ‘m van Pablo. Hij had haar prachtige optredens bezorgd in het Pronkbos, ze had vele beroemde en vreemde vogels ontmoet tijdens haar tournee langs de Weelderige Wateren. Maar verder had haar manager haar vooral veel verdriet gebracht. Tot die avond. Het was in een periode dat ze dacht aan Pablo's tirannie te bezwijken: de stress deed haar al in december in de rui belanden! Ed en Willem hadden in het knusse theater ademloos naar haar geluisterd. Hun applaus klonk totdat zij haar stamtafeltje achter in het etablissement had bereikt. "Dat was werkelijk prachtig mevrouw ... eh....." "Isadora, Isadora Paradijsvogel. Aangenaam." "Da's geheel wederzijds mevrouw." Pablo beende op hen af en schudde Isadora door elkaar. “Het leek wéér nergens op! Ik ben met de pet rond gegaan, maar hier kunnen we nog geen dag van leven!” De laffe hond hief zijn poot op om haar een ongenadige tik te geven. Ed en Willem stoven omhoog en grepen Pablo in zijn nek. “Hup”, zei Willem. Het laatste wat Pablo zag, was de waterpomptang.

Dankjulliewel Richard en Johanna. (Pablo kan het nog navertellen, misschien worden ook zijn memoires ooit nog toevertrouwd aan het papier!)

Hoi Jan, Dank voor je reactie. Ik merk dat ik nog maar 'net kom kijken', dus een vraag aan jou: wat bedoel je met een return? Groet, Alice

Oké Jan, ik zie en begrijp nu wat je bedoelt. De tekst oogt inderdaad rustiger. Bedankt voor de tip.

Bedankt voor het lezen en reageren, Tja en Anne.

Bedankt voor het lezen en jullie reactie, Bart en Maddbrug!

Dankjewel voor het lezen en je reactie Eva. Inderdaad, Willem en de waterpomptang: een fatale combinatie. .. :-)