Mooi! Ik leef mee met de HP en voel de ongerustheid die voort is gekomen uit een eerdere nare ervaring. Dan de opluchting hoewel een geschaafde enkel ook niet fijn is. ;) Ik mis de nieuwe regels waardoor ik als lezer even op adem kan komen bij het moment dat ze de nare ervaring in de klas door haar hoofd schiet. De gejaagdheid van het 'nu' zit er goed in. Ik ga ervan uit dat het pas is gebeurd tijdens het opvriezen van de fietspaden s' morgens vroeg op weg naar school? Fijn te weten dat jij een EHBO diploma hebt! Je weet nooit! :nod:

Prangend verhaal Anne en wat goed dat je die situatie zo mooi kan beschrijven want dat betekent ook dat je jezelf voorbereidt op zulke noodsituaties en erover nadenkt. Je kan dus niet alleen goed schrijven maar je bent ook nog een hulpvaardige vriendin. Zelf heb ik ook een EHBO-diploma en dat vind ik erg waardevol maar het blijft een nare gedachte om een echt noodgeval op je weg te vinden - zeker als je de persoon goed kent. Je hebt de situatie goed geschreven en prachtig ingeleefd.

Ik moet glimlachen en ben blij dat ik de zorgvuldig geoefende stabiele zijligging niet hoef toe te passen.

Moest goed mijn aandacht bij je tekst houden, maar het was het waard. Deze laatste zin is echt mooi. :D

Ik hield m'n adem in tijdens het lezen, Anne, ik voelde de spanning. Let inderdaad even op de alinea-indeling voor de leesbaarheid. Ondanks dat - graag gelezen!

Anne, Mooi opgebouwd en het gevoel - de ongerustheid van de HP komt goed over.

Mooie opbouw, en in een adem uitgelezen. Je bent erg lief voor je vriendin!

Duidelijk verhaal. Ik mis de handen wel. Maar die had je ook niet nodig op dat moment.

Dat je ze al had ingesmeerd begrijp ik. Oké, uitleg geaccepteerd.

Vloeiend verhaal ik vond de flashback ook wel sterk paste er ook goed bij

Spannend verhaal. Ik kan me voorstellen dat dit een enge situatie is voor HP. En dan de opluchting als blijkt dat er niets aan de hand is. Knap geschreven, Anne.

Anne, je weet de situatie van je vriendin en jouw onmacht goed te omschrijven. En wat een opluchting aan het einde ...

Anne, een mooi verhaal, dat volgens mij niet zo veel met de opdracht te maken heeft. Maar dat doet er nu niet toe. Je schrijft helder, maar naar mijn bescheiden mening kan dat nog beter. Na die hulpeloze roep kwam ik als lezer in de problemen. Ik ontdekte pas later dat je hier een flashback had ingelast, zonder dit met bijv. een witregel aan te geven. Dat is zeer verwarrend; althans voor mij. In de eerste zinnen gebruik je een keer 'wanneer' (schrijftaal) waar ik 'als' beter vind. Na een punt volgt altijd een spatie. Voor de leesbaarheid zou ik enkele witregels invoegen en een directe rede op een nieuwe regel beginnen. Mijn voorstel tot verbetering vind je in deze herschrijf. Lees ze naast elkaar en zie zelf waar ik denk dat je verhaal nog beter kan. Ik fiets net met mijn vriendinnen het bruggetje over, als ik mijn vriendin vanuit mijn ooghoeken zie vallen. Alle nachten waarin ik mezelf in gedachten heb voorbereid op dit moment komen naar boven. Voor ik het weet sta ik stil. Ik ren naar haar toe, ze weet zelf onder haar fiets vandaan te komen. Het zat me al niet lekker toen ze me die ochtend nog vertelde dat haar pomp vervangen moest worden. Dat geweldige apparaat dat haar insuline geeft wanneer ze dat nodig heeft. Ik wilde dat ze hem gelijk verving, maar ze hield voet bij stuk. Zoveel kwaad kon het niet, beweerde ze. Nu ligt ze in de berm. Onmiddellijk val ik op mijn knieën voor haar neer. Ik voel hoe het nog dampige gras mijn broek nat maakt.  'Ik ga flauwvallen,' zegt ze. Ik pak haar stevig vast en kijk waar de anderen zijn gebleven. Op ongeveer tweehonderd meter afstand staan ze Robin en mij aan te gapen. 'Help me dan!' roep ik hulpeloos. Diezelfde onmacht die ik op dit moment voel herken ik van eerder. Het was een normale schooldag. We waren met bijna de gehele club van zes meiden in een lokaal. Alleen Robin ontbrak. Zij lag in het ziekenhuis. Stabiel, maar langer had het niet moeten duren, werd ons meegedeeld. Ik kon het wel uitschreeuwen van onmacht. Er was niets wat ik ertegen kon doen. 'Is het je diabetes?' is dan ook het eerste wat ik vraag. Met een schuin oog kijk ik naar haar tas, waar alles in zit waarmee ik een mogelijke hypo zou kunnen bestrijden. Ze schudt haar hoofd. 'Het is de pijn.' Ik kijk naar beneden en zie dat haar enkel bloedt. Opgelucht haal ik adem. De anderen arriveren en hijsen haar weer omhoog. Ik moet glimlachen en ben blij dat ik de zorgvuldig geoefende stabiele zijligging niet hoef toe te passen.

Dag Anne. Ik zie inderdaad weinig invulling van 'de opdracht', maar eerder andersom: de opdracht als reden tot het uitschrijven van een tekst die al in je hoofd zat. Dus het doel van de opdracht (via je lichaam verhalen in je hoofd laten ontstaan) ben je voorbijgelopen:-) Desalniettemin een stevig verhaal neergezet. De belangrijkste feedback is hierboven al gegeven. Waarvoor dank aan alle opmerkzame schrijvers. En met dank @ Dos, voor je uitgebreide feedback. Nog een kleine opmerking over je eerste zin: "Ik fiets net met mijn vriendinnen het bruggetje over, als ik mijn vriendin vanuit mijn ooghoeken zie vallen" Tweemaal 'vriendin(nen)' in één zin is te veel van het goede. Geef haar een naam, en dan wordt het allemaal nog menselijker.