Toen het af was keek ik naar mijn handen. Mijn linkerhand, of moet ik zeggen mijn linkerhanden? Natuurlijk kon ik de schuld wel op hem afschuiven, maar zo’n type was ik niet. Anderen waren daar beter in dan ik. ‘Het is wel acceptabel,’ zei mijn vriend voorzichtig glimlachend. Ik was nog net niet zo naiëf hem te geloven. Zeker niet toen ik het vertwijfelde gezicht van de leraar aanschouwde. ‘Jongens, volgens mij is dit het niet helemaal,’ was het commentaar dat achteraf gezien nog voorzichtig te noemen was. De oudere kalende man liep rondjes om het tafeltje met het kartonnen huisje erop. Elk rondje met dezelfde afkeurende blik. ‘Niet echt bewoonbaar, geen realistische maquête,’ was het vernietigende oordeel. Twee weken later kwam het minstens net zo vernietigende cijfer. ‘Die voldoende op het rapport kunnen we nu wel vergeten,’ zei mijn vriend. Zijn aandacht was gefocust op zijn handen. Hij had destijds al van die grote, eeltrijke, stevige knuisten waarmee hij iedereen versloeg met armpje drukken. Maar die net als mijn handen niet de fijngevoeligheid hadden om pietepeuterig werk te verrichten. ‘Denk jij wat ik denk?’, vroeg ik en hij knikte. Er was zelfs in die tijd dus iemand in de wereld die hetzelfde als ik kon denken. We hieven onze handen hoog in de lucht. Een paar klappen waren genoeg om een stukje plat karton over te laten. Onze handen. Misschien niet de substielste, maar wel degelijk tot iets in staat.