Enkele dagen geleden zag ik toevallig op tv een documentaire met een interview van een zeer grote dame, de Tsjechische pianiste Alice Sommer Herz die samen met haar zesjarig zoontje gedeporteerd werd naar het concentratiekamp van Theresienstadt. Er werden beelden getoond van de bevrijding. Wankelende geraamten werden ondersteund door soldaten die niet wisten wat ze zagen, die hun ogen niet konden geloven, naar buiten begeleid. Alice overleefde, volgens haar eigen woorden: de gruwel van het concentratiekamp dankzij de liefde voor en door de muziek. Na de oorlog maakte ze carrière als concertpianiste. De documentaire werd gemaakt in 2010. Zij was toen 106 jaar oud. Met haar 106 jaar oude handen speelt zij het eerste deel uit de Mondscheinsonate van Ludwig van Beethoven. Volledig uit haar hoofd, dus zonder muziekbladen. Ik was gefascineerd door haar handen die krachtig en lenig over de toetsen bewogen. Het moet gezegd, deze handen waren niet mooi om te zien. De cineast focuste onbarmhartig op de lange vingers waarvan de huid gebarsten, rimpelig en verkleurd was. Het kwam op mij over als waren het twee prehistorische dieren die in een soort gevecht verwikkeld waren. Ik vond haar handen zelfs een beetje griezelig, maar mensen wat een gevoelens bestormden mij. Wat een intense klanken konden deze oude vingers aan de piano ontfutselen. Het is lang geleden dat iets of iemand mij tot tranen toe kon ontroeren; ik dacht zelfs dat mijn traanklieren niet meer konden werken. De handen van deze vrouw: ik zal ze nooit meer vergeten!