Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

# 38 Jenever en Sushi, herzien nav deze opdracht

21 januari 2015 - 22:46
Plotseling was er gekraak achter haar. Roodkapje draaide zich om. Een grote wolf staarde haar aan. “Wat moet je?” Ze moest snel bij opoe zijn, dan kon ze tenminste nog wat lezen vanmiddag. “Ik wou wat vragen?” Het dier keek naar de grond en draaide wat met zijn linker voorpoot. “Ik versta je niet! Praat toch wat harder!” “Wat zit er in dat mandje?” Het moest niet gekker worden. “Gaat je geen reet aan!” De wolf kromp even in elkaar. Daarna schraapte hij zijn keel en vroeg: “Is het soms weer jenever en sushi voor je opoe?” “Ja, als je het zo graag wilt weten. Opoe is ziek, die heeft haar versterking nodig. En lazer nou maar op, want ik heb haast.” Met de staart tussen de benen verdween de wolf tussen de bomen. Roodkapje stapte stevig door. Ze ging het huis van opoe binnen. Op de vloer lagen vieze borden en kranten, in de hoeken hingen spinnenwebben. Opoe lag op bed bij het raam. “Oma, wat heb je grote oren!” Geen gezicht, die grijze lellen op haar hoofd. Ze zag er nog behaarder uit dan anders. Ach, wat maakte het ook uit, ze kwam toch nooit buiten. “Dan kan ik beter horen.” Wat was ze schor. Ze liep vast op haar eindje. Roodkapje dacht aan de tijd die ze binnenkort zou hebben om te lezen. “Neem een slok, oma. Daar knap je vast van op.” Plotseling begon de buik hevig te schudden en een tel later kroop opoe eruit. “Krijg nou de klere! Dat beest vreet me zó op!” Ze ging op de rand van het bed zitten. “Gelukkig heb ik altijd een mes in mijn steunkous. Nou kind, kom op met mijn borrel. Ik sta al uren droog.” In het hoopje dat op het kussen lag, herkende Roodkapje de wolf. Opoe sloeg in zijn richting, maar raakte hem niet. “Maak dat je wegkomt, rotbeest! Mij een beetje op zitten vreten. Je kunt niemand meer vertrouwen tegenwoordig!” “Ik had zo’n dorst!” jammerde de wolf. Opoe deed een stap in zijn richting. Hij sprong van het bed en kroop naar de achterdeur. “Zwaar aan de zuip, die mislukte hond. Dacht dat ik op sterkwater stond en dat hij zo wel aan zijn taks zou komen.” Opoe draaide de dop van de fles en nam een flinke slok. “Zo, daar knapt een mens van op. Nu je hier toch bent, kun je die zooi hier wel opruimen. Er is hier al tijden niks gebeurd. Iedereen laat me stikken.” “Ik moet gaan. Ik moet nog huiswerk maken.” “Huiswerk me reet! Slempen en hoereren zal het wel worden. Nu goed, ga jij maar weer. Als je morgen maar wel op tijd bent. Zo’n droge strot als ik daarstraks had, wil ik niet nog eens beleven.” “Ja hoor, tot morgen.” Roodkapje verliet opoes woning. Ze moest nog maar niet aan morgen denken.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 januari 2015 - 23:10
En dan wil ik graag reageren. Maar hiervoor las ik Marietje en nu dit. Ik raak sprakeloos. Op een later moment ga ik dit nog eens lezen :lol:

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 januari 2015 - 23:51
Ongelooflijk hoe wij schrijvers graag het rolmodel van Roodkapje om zeep willen helpen! :D Goed verhaal, hilarisch over de top maar de rode draad blijft het sprookje van Roodkapje. Knap gedaan! Zou de Efteling Roodkapje geen nieuw leven in willen blazen? Hier vinden ze inspiratie genoeg. Ik zie de drank van Oma over de toonbank vliegen in de souvenirshop! :p

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 januari 2015 - 13:11
@Petra, het rijst de pan uit. Jajem, slempen, hoereren ... We zijn behoorlijk tekeer gegaan over en met Roodkapje en het wordt tijd dat wij nu een zeer ingetogen opdracht krijgen waar wij en masse heel lieflijk over gaan schrijven. Pfffff. :) Het slot is inderdaad beter opgebouwd in deze laatste versie.

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 januari 2015 - 14:17
Petra, net als Johanna, val ik van Marietje betoog in jouw verhaal. Die Roodkapje maakt wat los bij de schrijvers, haha. Goed gedaan, Petra!

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
24 januari 2015 - 14:31
Bedank allemaal. Ik ben benieuwd hoe al die verhalen er volgende week definitief uit zullen zien.

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
25 januari 2015 - 18:25
Leuk Petra, zo te zien is het makkelijker om negatieve eigenschappen te bedenken. het levert in ieder geval leuke verhalen op. Maar dit was mijn laatste opdracht voor deze maand. Ik ga met de voorbereidingen voor de Schrijfmarathon februari beginnen en daar wil ik de tijd voor nemen. In mei hoop ik weer op dit forum te zijn.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
25 januari 2015 - 22:47
Ze zag er nog behaarder uit dan anders. Ach, wat maakte het ook uit, ze kwam toch nooit buiten.
Plotseling begon de buik hevig te schudden en een tel later kroop opoe eruit. “Krijg nou de klere! Dat beest vreet me zó op!” Ze ging op de rand van het bed zitten. “Gelukkig heb ik altijd een mes in mijn steunkous. Nou kind, kom op met mijn borrel. Ik sta al uren droog.”
Droogheid ten top. Ik heb dit verhaal deze week meerdere keren gelezen. Echt een Roodkapjes verhaal naar mijn hart.

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 januari 2015 - 16:47
PetraO, Sterke dialogen en de schuchterheid vd wolf mooi neergezet. Oma spant de kroon: 'Huiswerk me reet! Slempen en hoereren zal het wel worden' In 1 woord: geweldig!

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
27 januari 2015 - 22:06
Bedankt, Jan, Bart en Johanna. Ik ging gaandeweg het schrijven steeds meer van opoe houden. Bedankt, Henny, voor weer een paar weken met inspirerende opdrachten. Leuk dat je in mei weer langskomt.