Lid sinds

13 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#38 Victoria

21 januari 2015 - 18:22
Een wolf. Een grote, bruine, harige wolf. Wanneer Roodkapje haar armpjes recht vooruit zou steken, zou ze hem kunnen aanraken. Dat lijkt haar niet handig. Het is geen bloemetje! Roodkapje denkt, wat nu? Hard wegrennen? Ze vergelijkt haar beentjes grofweg met de poten van de wolf. Nee, die wolf rent sneller. Maar wie kan er vast beter praten? Hallo! Zegt Roodkapje. Bent u ook aan het wandelen? De wolf is best verbaasd. Al heel lang is er niemand zo vriendelijk tegen hem geweest. Hij gaat rustig op zijn wollen billen zitten en bekijkt het meisje aandachtig. Roodkapje constateert dat ze even moet slikken maar beslist toch op een boomstronk naast de wolf te gaan zitten. Broodje? Van het sprookje weet ze dat het hele verhaal behoort te eindigen met stenen in de buik van de wolf. Dat vindt ze een naar idee. Wolven zijn ook maar dieren. Om iedereen een lang verhaal en een hoop ellende te besparen, dient er maar beter zoveel mogelijk brood in dat beest gestopt te worden. De volgende dag al kopt de wereldpers dat zowel de wolf als Roodkapje lak blijken te hebben aan conventies, oma ondanks haar ziekte nu zelf haar broodjes moet bakken, maar gelukkig nog wel samen met de boswachter die fles wijn heeft kunnen wegtikken op het feit dat de sprookjesboeken nu minder bomen kosten. 'Waarop kan de wereld nog bouwen als zelfs sprookjesfiguren zich niet meer aan hun verantwoordelijkheden houden? Een rol hebben ze te respecteren, anders is de chaos niet meer te overzien!', leest Roodkapje in de ochtendkrant. Het is ook nooit goed hè? Probeer je het de mensen gemakkelijk te maken en wat krijg je? Rotzooi. 'Grootmoeders hebben recht op vers brood!' Schreeuwen pamfletten in de straten. 'Wolven zijn geen vegetariërs!' Roept de dierenbond lukraak. 'Wij willen werk!!' Krijsen woedende houthakkers. 'Waar blijven onze bloemen?' Snotteren duizelige grootmoeders onder Roodkapjes raam. Roodkapje gooit de krant in de open haart en loopt op haar sloffen naar de koffiepot. In het voorbijgaan strijkt ze de vacht glad van haar nieuwe huisdier dat in zijn donzige XL hondenmand een dutje ligt te doen. Hij kreunt zachtjes. Ook dat nog, denkt Roodkapje. Stenen liggen hem niet zwaarder op de maag dan verse broodjes. Dan gaat ze met haar kop koffie achter de pc zitten en solliciteert geroutineerd voor Doornroosje. *** Tien jaar later loopt Victoria, een flamboyante jonge vrouw wier carrière op zijn minst wervelend genoemd mag worden, in een sierlijke rode mantel en met stevige pas het productiehuis van de gebroeders Repel & Steel binnen alwaar zij, ondanks wat schandaal en een enkele opschudding, haar naam als sprookjesster definitief heeft weten te vestigen. Niet alleen haar verschijning valt op, maar ook die van haar hond zonder welke zij nooit in het openbaar verschijnt. De hond lijkt verdacht veel op een wolf maar die gedachte mag in het bijzijn van Victoria niet uitgesproken worden. De wolf, pardon hond, draagt de naam Hugo, een ode aan Victoria's vader Claus. Professioneel heeft Victoria weinig met haar vader gemeen; hij liep jaren geleden vast in de vertegenwoordiging van een bedrijf dat in nietjes handelt. Sterke nietjes, dat wel. Nee, een overeenkomst met zijn dochter schuilt meer in de artistieke gevoeligheid. Deze openbaart zich bij Claus in een nauwelijks te stillen honger naar grootse literatuur: wanneer de nietjes hem teveel worden, verslindt hij heimelijk boek na boek. Opvallend is Claus nooit geweest, maar de geboorte van zijn dochter, zo'n 20 jaar geleden, heeft van hem een trots man gemaakt. In die tijd had hij een hond, Hugo. De naam 'Victoria' aan zijn eigen vlees en bloed schenken had hem het intens gelukkige gevoel gegeven nu voor altijd, via zijn hond, onlosmakelijk met zijn kind verbonden te zijn. De hond stierf enkele jaren later een gelukkige ouderdomsdood maar Claus, ontroostbaar, was zijn 'trait d'union' kwijt. Pas tijdens Victoria's debuut kwam daar positieve verandering in dankzij de genieuze ingeving van Roodkapje haar huisdier naar de overleden viervoeter van Claus te vernoemen. Bijna was dit nieuwe geluk trouwens van korte duur geweest want toen Hugo destijds in zijn mand slapend zijn broodjes lag te verteren en Victoria op de sofa hetzelfde deed, hoewel zij ter voorbereiding op haar volgende rol, was het beest plots wakker geworden door de geur van vers vlees. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Op zijn verende wolvenkussens was hij kwijlend naar de sofa geslopen. Maar daar vloog Claus met een atletische zwaai via de ruggen van een stapel ingestorte grootmoeders Victoria's huiskamer binnen en ramde Hugo met heel het verdriet van België definitief een tot mislukking gedoemd sprookje uit. Sindsdien is het beest dociel, het gezin van Claus weer in balans en spinnen de gebroeders Repel & Steel goud dankzij Victoria, die in tien jaar nog geen dag verzuimde. Maar vandaag dus, lijkt de jonge vrouw andere plannen te hebben. 'Repel, Steel,' verkondigt zij, 'het is vandaag mijn grootmoeders 10de sterfdag, ik neem vrij.' Zonder nog op antwoord te wachten verlaat zij met haar zo geduldige Hugo het pand, koopt een mandje bloemen en treft tegen schemer haar vader bij het overwoekerde graf van oma. 'Hier zijn je bloemen omaatje, het werd tijd', zegt Victoria, waarop ze samen met Claus de door hem meegebrachte fles wijn soldaat maakt. Zo warm is het niet. Even letten ze niet meer op Hugo die geruisloos achter een bleke veeg maanlicht verdwijnt. 'De ellendigen', huilt de Victor in hem, 'eindelijk..' En aan de grafstenen scherpt hij zijn wolventanden.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 januari 2015 - 20:28
@Elyse? We hadden nog niet kennis gemaakt. Hoe goed dat je na jaren op dit forum bent geraakt. En met reden. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben van je kunnen. Voor mij heb je een prachtig uitgebalanceerd sprookje neergezet met flamboyante vertakkingen en verwijzingen. Apart taalgebruik ook: wollen billen/een bleke veeg licht. Ben jij soms ook Vlaamse? Er zijn hier al meer pareltjes uit deze contreien je voorgegaan. :) (typo als ik zo vrij mag zijn: verslin(d)t)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 januari 2015 - 21:17
Hallo Elyse, Een erg lang verhaal met heel veel inhoud. Een paar erg mooie vondsten erin: die nietjes vond ik prachtig. Ik vraag me wel af vanwaar die naam 'Hugo' komt. Anne Borneman had het ook al over een 'Hugo wolf'. Is dat toeval? Mooi geschreven, maar ik ben wel nog een keer aan herlees toe om het ten volle te genieten, denk ik. Mili: het leidt geen twijfel dat mevrouw Elyse, Vlaamse connecties heeft: 'het verdriet van België' en Claus (toevallig ook een Hugo, is het daarom?) zijn toch een duidelijke verwijzing denk ik. :rolleyes:

Lid sinds

13 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
22 januari 2015 - 1:40
Heel fijn kennis met jullie te maken Mili en W Rynlandt, ik vind de schrijfstijl van jullie beide prachtig.. Ik ben daarom ook extra blij met jullie feedback. Ik verheug me op jullie volgende verhalen! @Mili: Oprecht dankjewel! Nee ik ben geen Vlaamse, maar ik heb wel 5 jaar in Brussel gewoond. Thuis spreek ik Frans en alleen nog maar Nederlands met mijn katje.. Ik heb de typo aangepast, met dank (domme fout). @W Rynlandt: Dankbaar dat je mijn verhaal ondanks de lengte toch hebt uitgelezen en je misschien zelfs aan een herlees wil wagen. Over Hugo: toen ik Annes bijdrage las had ik die van mij al geschreven. Ik vond het heel grappig dat zij haar wolf ook Hugo had genoemd. Het is toeval, ik weet alleen waarom ik voor die naam heb gekozen. Ook al had ik mijn tekst nog niet verstuurd, kon ik hem niet meer veranderen want Hugo is mijn hele 'trait d'union' tussen Victoria en haar vader Claus (Victor Hugo en inderdaad ja, Hugo Claus). Vandaar ook die slotverwijzing naar 'de ellendigen' (les misérables van Victor Hugo). De moraal? Geduld is een schone zaak en maar zelden kan het onvermijdelijke vermeden worden (guère ne peut-on éviter l'inévitable..) ;)

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 januari 2015 - 23:20
De moraal? Geduld is een schone zaak en het onvermijdelijke kan niet vermeden worden (guère ne peut-on éviter l'inévitable..) ;)
Daar ben ik het mee eens. Uiteindelijk is het einde onvermijdelijk. De weg er naar toe was in dit geval een heel eigentijds Roodkapje verhaal. Graag gelezen.

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 januari 2015 - 17:17
Sterke nietjes, dat wel.
Prachtig Elyse, met heel veel plezier gelezen. Al denk ik dat je verhaal beter tot zijn recht komt als je het meer in de nu en hier vorm had geschreven. Het lijkt nu een beetje op een samenvatting achteraf, wat afstand schept en er meer een verslag dan een verhaal van maakt. Maar de inhoud, de vondsten en je taalgebruik maken veel goed.

Lid sinds

13 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
26 januari 2015 - 22:19
@Johanna: Ja de pret heeft tien jaar mogen duren maar de wolf was geduldig, héél geduldig. Met de essentie van sprookjes valt uiteindelijk toch niet te sollen denk ik :rolleyes: Bedankt voor het lezen! @Tja: Hartelijk dank voor je reactie :) Heel lief (maar als het al zo is ben ik zeker niet de enige hier!) @Anne: Dankjewel Anne, ik hoop zo dat jouw lieve Hugo zijn naamgenoot nog op andere gedachten kan brengen.. @ Henny: Hartelijk dank voor je heldere feedback want ik weet het nooit zo. Je hebt helemaal gelijk; ik krijg nu zin om het leven van Victoria tot op het bot uit te gaan pluizen en in de nu en hier vorm te herschrijven. Maar ja dat wordt dan een vreselijk lang verhaal omdat ik me meestal verlies in eindeloze, bizarre details die van alle kanten uit het niets aan komen wapperen. En aan onze Roodkapjes moet hier en nu een einde komen. Helaas.. Nogmaals dank voor de ontzettende leuke opdracht!