Geschrokken draait ze zich om en ziet ... een grote, grijze wolf met een enorme bek. De wolf ziet er gevaarlijk uit en vraagt: "Zeg Roodkapje, waar ga jij naar toe?" Roodkapje staat stijf rechtop, haar ogen wijd open. Ze wil zich omdraaien en hard wegrennen, maar haar lichaam doet helemaal niets - het staat daar maar. Dan beweegt haar mond als vanzelf en zegt, zo zacht dat zelfs de gespitste oren van de wolf het nauwelijks kunnen horen,: "Naar oma." "Ooh, wat lief," zegt de wolf en zakt zuchtend door zijn achterpoten. "maar je bent wel diep het bos in gelopen. Waar woont je oma? Ik kan je vast de weg wel wijzen, want ik ben heel goed voor kleine meisjes." De wolf doet zijn best om op zijn allerzoetst te glimlachen. Roodkapje schud echter langzaam haar hoofd. Gelukkig, het lukt haar om achteruit te schuifelen. Ze houdt haar ogen strak op het grijze beest gericht. "I-ik weet wel w-waar ik ben," zegt ze hardop. Meteen draait ze zich om, laat al haar spullen vallen en rent! Zo hard als ze kan. Takken snijden over haar wangen, doornen prikken door haar kousen. Ze merkt het niet. Ze moet weg. Snel! Achter haar liggen het mandje, de fles wijn en het brood, verspreid tussen de lief geplukte bloemetjes. Helemaal alleen.