Een wolf. Een grote, bruine, harige wolf. Wanneer Roodkapje haar armpjes recht vooruit zou steken, kon ze hem zomaar aanraken. Dat is nog eens iets anders dan lieve bloemetjes! Roodkapje denkt, wat moet ik nu? Hard wegrennen? Dat is niet zo slim, die wolf rent veel sneller. Maar wie kan er vast beter praten dan een wolf? Hallo! Zegt Roodkapje. Bent u ook aan het wandelen? De wolf is best verbaasd. Al heel lang is er niemand zo vriendelijk tegen hem geweest. Hij gaat rustig op zijn wollen billen zitten en bekijkt het meisje aandachtig. Roodkapje slikt en gaat op een boomstronk naast de wolf zitten. Broodje? Van het sprookje weet ze dat het hele verhaal behoort te eindigen met stenen in de buik van de wolf. Dat vindt ze een naar idee. Wolven zijn ook maar dieren. Om iedereen een lang verhaal en een hoop ellende te besparen, dient er maar beter zoveel mogelijk brood in dat beest gestopt te worden. De volgende dag al kopt de wereldpers dat zowel de wolf als Roodkapje lak blijken te hebben aan conventies, oma ondanks haar ziekte nu zelf haar broodjes moet bakken, maar gelukkig nog wel samen met de jager die fles wijn heeft kunnen wegtikken op het feit dat de sprookjesboeken nu minder bomen kosten.