#36.Roodkapje Iedereen kent het verhaal van roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder hier blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet… De boswachter staan. Hij stond vlak achter haar. ‘Roodkapje!’ Riep hij net wat te hard. Roodkapje dook in een van het geluid. ‘Je weet dat je niet van het pad af moet dwalen!’ Roodkapje keek naar de grond en werd rood. ‘Kom op, terug naar het pad, die kant op!’ Zei de boswachter nog net zo luid. Roodkapje keek de richting in waar de boswachter naar wees, maar dat was toch niet waar ze vandaan kwam? Stilletjes liep ze toch maar die richting in. Zonder ook maar iets te zeggen liep de boswachter weer weg. Het leek even of ze hem hoorde grinniken. Na een paar minuutjes te hebben gelopen keek roodkapje om zich heen. Ze snapte er niks meer van. Waar kwam ze nou vandaan? Waar was het pad nou? Ze keek in de richting waar ze vandaan kwam. Geen boswachter, geen pad. Een traan liep over haar wang heen. Na nog een poosje te hebben gelopen begon het al donker te worden. Roodkapje begon wat sneller te lopen in de hoop dat ze iets bekends tegen kwam. Van streek liep ze verder en scheurde een stuk van haar rode mantel af aan een tak. Eindelijk zag ze iets opdoemen in de dichte bebossing. Het was een huisje. Een huisje dat ze nog nooit eerder had gezien. Het was verdacht klein en leek gecamoufleerd in het bos. Langzaam liep ze naar de deur toe. Zou ze aankloppen?