Geschrokken draait ze zich om en ziet zeven dwergen op haar afkomen. Roodkapje is verbijsterd en wankelt op haar benen. Ze raakt in paniek: "Dit klopt niet, dit klopt niet. Dit is niet mijn leven." Overmand door deze existentiële crisis valt ze op de grond. Wanneer ze bijkomt staan de zeven dwergen in een kringetje om haar heen. Ze zijn overduidelijk zeer stoned. "Wauw." zegt de dwerg met de enorme flaporen. "Wauw." beaamt de dwerg met de grootste neus. "Gatverdamme, ligt er weer zo'n junkie in het bos." klaagt de kleinste dwerg en neemt een flinke hijs van zijn pijp waardoor zijn ogen bijna geheel wegdraaien. De schijnbaar oudste dwerg geeft haar een hand en helpt haar overeind: "Hey lekker ding, kom jij hier vaak?" Nog ietwat beduusd loopt ze met de dwergen mee tot aan de rand van een meer. Het heldere maanlicht, de fakkels van de dwergen en reusachtige groene eiken geven het water een hemelse gloed. De dwergen leggen hun fakkels bij elkaar, maken er een kampvuur mee en kleden zich uit. Ietwat beschaamd, maar met de overtuiging niet onbeleefd te willen zijn kleed Roodkapje zich ook uit en neemt plaats op een boomstam naast de andere dwergen. Ze roken, praten over het leven, Sartre, Nietzsche en hoe ze Houllebecq nu moeten plaatsen. De oudste geeft de pijp door aan Roodkapje. "Zie je, ons motto was altijd 'Work hard, play hard', begrijp je?" Roodkapje begint driftig te knikken waardoor ze in een onbedaarlijke hoestbui belandt. De dwerg gaat ongestoord verder: "Maar ik denk nu dus dat dat precies is waar Marx voor waarschuwde, werken en spelen verschillen niet zoveel meer, alles draait om consumptie en alles gaat dan naar dat derde onderdeel: kapitaal!"