Kerst. Alsof een kussensloop wordt leeg geschud zo dwarrelt de sneeuw neer. Mensen met hoge kragen op, sleeende kinderen alles gaat haar huis voorbij.Maar goed dat ze allemaal thuis blijven dit jaar, gezien het weer. Willemien zit voor het raam. Ze denkt terug aan haar eigen jeugd. De enorme sneeuwmassa`s , de sneeuwbalgevechten, de sledes van alle buurtkinderen aaneen geknoopt en voorzichtig voortgetrokken door de blauw grijze DKW van haar vader. Haar kleinkinderen zijn nu zelf op zo`n leeftijd. Hoelang nog mag ze deze zien opgroeien? Een wijntje? Kom je drinkt niet navenant je geld hebt, zou haar vader gezegd hebben. `Ach, een wijntje . Geen lol aan, drinken in je eentje dat moest in je tweetje of ... Kom op zeg! spreekt ze zichzelf toe. Je wil het toch zelf zo. Geen: `watdoenwemetomagedoe' Dan nu ook geen gejammer." Sloffend loopt ze naar de keuken om haar prak van gisteren op te warmen. Ze steekt het gas aan en laat haar prak de keramische koekenpan inglijden. Buiten klinkt gegiechel, gesmoorde kinderstemmen. Plots de bel! Op dit tijdstip? Alle krantrondbrengers zijn toch al langsgeweest? Voorzichtig gluurt ze door het raampje van de voordeur. Deuren openen zonder eerst te kijken wie het is heeft ze afgeleerd sinds die ene keer. Haar hart maakt een sprongetje! Daar staan ze allemaal. Haar nageslacht met volle tassen om haar te verrassen. Kersttranen rollen spontaan over haar wangen. Schrijfster G. Zachariasse