Langzaam kauw ik op mijn gevulde kalkoen. Ik sluit mijn ogen en probeer de smaken goed tot me door te laten dringen. Tegenover me staat een lege stoel. Elke keer weer stokt mijn adem als ik die stoel zie. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik hield van haar, zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb. Ze was zo mooi, zo lief, zo perfect. Nooit kregen we genoeg van elkaar, nooit. Toen besloot ze te stoppen met ademen. Vlak voor Kerstmis. Mijn wereld stortte in. Ik had mensen moeten uitnodigen. De kalkoen is veel te veel voor mij alleen. Hoewel ik al bomvol zit, dwing ik mezelf om door te eten. Voor mijn liefste. Ik raakte geïnspireerd door informatie op het internet. Daar stond dat het een daad uit liefde zou zijn. Uit grote liefde. Dat was wat ik voor haar voelde. Zij was mijn grote liefde. Op deze manier zou ik haar ziel bewaren. Ik peuter de vulling uit de kalkoen, kauw erop en geniet van de smeuïgheid. De vulling moet ik in ieder geval helemaal opeten. Er stond dat haar hersenen genoeg zouden zijn voor haar ziel. Het paste precies in de kalkoen. Ik heb ze er nog best netjes uitgekregen ook. De familie die afscheid kwam nemen vermoedde niks. Ze zeiden zelfs dat ze er mooi bij lag. Mijn bord is leeg. Ik veeg mijn mond af. Haar ziel zal bewaard blijven, voor altijd.