“Hallo?”
“Hallo, met wie?”
“Met Johan. We hebben een probleempje denk ik.”
“Ik herkende je nummer niet. Waar ben je?”
“Ik sta in een telefooncel. Luister, ons kerstdiner— ”
“Een telefooncel? Johan het is 2014. Telefooncellen bestaan— ”
“Lieverd, ik sta in een hokje van nog geen vierkante meter, glas aan vier kanten, er hangt een telefoon, het telefoonboek is gestolen, noem het zoals je wilt, ik noem het een telefooncel, maar waar ik om bel— ”
“Je komt niet.”
“Wat?”
“Je komt niet. Je laat je vrouw zitten met het kerstdiner. Ben je bij haar?”
“Lieverd, doe niet zo raar. Heb je naar buiten gekeken? Ik kom er niet doorheen.”
“Ja, het sneeuwt een beetje. Wel een erg makkelijk excuus, hè? En waarom bel je niet gewoon met je mobiel?”
“Vergeten op te laden.”
“Pfff, loser.”
“Lieverd, luister nou even. Alsjeblieft. M’n auto staat half in een greppel. De wegen zijn onbegaanbaar. Godzijdank zag ik een telefooncel. Zou jij alsjeblieft —“
“Zou ik alsjeblieft wat?! Nog een keer die smoesjes van jou geloven?! Johan, ik heb je gewaarschuwd. Ik ben het echt zat. Met kerstmis nota bene! Ik… ik..”
“Lieverd… schatje?”
“Ik dacht echt dat ik je kon vertrouwen, Johan. Maar dit was jouw laatste kans en je hebt het verprutst. Je hebt het echt definitief verprutst! Het is over, Johan, en dit keer meen ik het echt. Ik wil dit niet niet meer. In 2015 wil ik dit niet meer. Dag Johan”
“Schatje?“