Het was de tweede avond dat hij straalbezopen zijn bed inzwalkte. Zij pakte haar lippenstift en schreef met karmozijnrode koeienletters op zijn woonkamermuur; je t’aime moi non plus. Snel pakte zij haar spullen bijeen, knipoogde naar de muur, viste zijn autosleutels en papieren uit zijn houthakkersbroek en spurtte de tintelend koude nacht in. Hij woonde in een godvergeten gehucht; ergens bij Versailles in de bossen. Zijn auto veerde lekker, later had zij geen idee meer van het merk, wel wist zij dat hij haar onophoudelijk belde. Haar mobiel gaf door zijn aanhoudend geraas de geest. Zij wilde naar huis, zich wassen van zijn braaklucht, zijn badkamer ontvluchten waar zij in het prullenbakje haar voorgangsters had gezien. In minder dan zes uur zou zij thuis zijn. De route départementale kronkelde door armoedige dorpjes en langs kale maïsvelden; het was donker en bitterkoud. Miljarden sneeuwvlokjes schuimden de hemel af en zij kon niet meer zien of ze in de rue de la Grange of in de rue de la Gare reed tot zij besefte dat zij deze weg eerder bereed. De sneeuw verblindde haar, haar lichaam koelde af, haar bloed jakkerde rond. Eventjes maar wilde zij uitrusten, zich niet bewust van enig gevaar. Toen de gendarmerie haar vond, praatte zij onsamenhangend over houthakkers en lippenstift en waren haar vingers, waarmee zij krampachtig haar mobiel vasthield, bevroren. Een (echt :)) kerstverhaal van mijn hand is te lezen op: http://www.leonardopisano.com/bijna-kerst/ Jullie feedback als mijn eigenste schrijfmatties is meer dan van harte welkom. Merci.