Dit is ook een poëtische invulling van de opdracht! Ik vind dat je een sterke emotie neerzet. Enkel je laatste zin lees ik anders. Ik lees 'Ik lijk wel uitgeraasd.' of 'Ik ben uitgeraasd.' Maar dat kan aan mij liggen hoor, schrijvenmaar!

schrijvenmaar, Mooi stukje poëzie - op meerdere manieren te interpreteren. zeurtje: hoe lang of hoelang? Het gaat hier over tijd, dan is het hoelang, https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/hoelang-hoe…

Oei... een heel breekbaar stukje. Ik durf niet... veel te zeggen, maar er gaat vooral veel door mijn gedachten. Ik tracht de gemoedstoestand die ik bij het lezen voel tot klaarheid te brengen , dat lukt me ook, gedeeltelijk denk ik met enige schroom. Ik blijf er met eerbied vanaf, maar reflecteer wel op mezelf. Onwillekeurig speur ik in mijn geheugen: hoe lang is het geleden dat ik mijn hoofd tegen een koele ruit heb gedrukt en waarom deed ik dat? Mijn hersenen willen het mij niet vertellen, mijn gevoel wél. Jouw beschrijving komt heel sterk binnen, poëzie... heel 'vertrouwd en o zo vreemd'. Gek dat die titel van dat prachtige programma van Wim Kayzer mij hierbij plots te binnen schiet. Ik heb ineens behoefte om een gedicht van Joseph Brodsky te gaan lezen, en ik ga het doen ook! Ik ben toe aan een stevig glas literaire weemoed. Ik weet niet precies wat ik deze ochtend voor jou betekent heb maar deze avond heb je mij (en niet alleen mij) alvast een heerlijk cadeau gegeven! Denk a.u.b. niet dat ik alleen maar aardig wil zijn om aardig te zijn - dat is erg melig - maar dank zij jou zal ik vanavond met Brodsky slapen gaan, met gelukzaligheid... en een heel klein beetje met bezorgde gedachten ook. Alweer.

Ik lees een winters wit landschap, boosheid, vertwijfeling, wanhoop en radeloosheid. Het waarom laat zich raden.

Joseph Brodsky: Liefde 'k Werd twee keer wakker deze nacht en sleepte mij naar het raam. De lichten in de ruit beëindigden een zin, in slaap geuit, maar brachten, net als een beletselteken, geen troost of antwoord, gaven geen geluid. Ik droomde dat je zwanger was en, gek, na zoveel jaar van jou te zijn gescheiden, werd ik me van mijn schuld bewust. Mijn beide handen, die net verheugd jouw ronde buik betastten, graaiden naar mijn broek en reikten omhoog naar 't knopje van de lamp. Ik stond bij 't raam en wist dat jij je daar bevond, in 't donker, in de droom alleen gebleven. Je wachtte tot ik terugkwam, uit je mond klonk geen verwijt: jouw motto luidt vergeven. Je bleef geduldig, kalm, want in de nacht duurt voort wat door het licht wordt afgesneden. We zijn getrouwd, verbonden in de echt, en kind'ren zijn slechts een excuus, de reden dat wij daar, naakt, tweeruggig, zijn verhecht. Maar op een nacht zul jij opnieuw voor mij verschijnen, dodelijk vermoeid en mager. Ik heb er dan een zoon of dochter bij, een baby nog. Die keer zal ik 't niet wagen het licht weer aan te doen: ik ben niet vrij, heb niet het recht om jullie daar te laten, in 't rijk der schaduwen, in het domein van schimmen, zwijgend, staande voor de lijn der werk'lijkheid, de dichte haag der dagen, die mij nu onbenaderbaar doet zijn. 1971

Ik haal er een time-out voor de HP uit. Even back to earth, even niets moeten, even stil en concentreren op iets simpels als ogen open en dicht. En geen zin meer hebben om weer deel te nemen aan de volle planning en de razende wereld om ons heen. Ik vind het een mooi contrast dat de HP zich terug trekt in zoiets simpels terwijl het leven complex is. Als werkende moeder met een druk gezin begrijp ik wat er bedoeld wordt maar ik ervaar het vreemd genoeg niet als een sterke emotie. Dat komt denk ik, omdat mijn woordkeuze anders zou zijn, zodat het mij meer zou raken. Maar dat is zeer persoonlijk. Jouw stukje doet duidelijk een beroep op het gevoel van de lezer! :thumbsup:

Ik lees hier ook een soort meditatieve rust Schrijvenmaar. Stilte na storm. Het leven gereduceerd tot twee kleuren. De aangename koelte van een ruit. Tijdloosheid. Rust. Of berusting. Wat eronder of erachter zit, of welk gevoel eraan voorafging, moet ik raden. Dat kan eigenlijk alles zijn en kan ik zelf dus ook invullen. Je zet je lezers wel een het denken/voelen met deze poëtische tekst. :nod:

Breekbaar als glas je tekst. [Ik ben wel uitgeraasd] doet horizonten vermoeden waar wij geen weet van hebben. @Ryn: In een woord prachtig! Dank voor het opschrijven. (jouw motto :))

Mili, ik heb een half uur gezocht en eindelijk gevonden. Jouw hint kwam wel binnen maar ik vond mijn zonde niet. Ik ben werkelijk onverbeterlijk. Sorry. Ik doe mijn best. Die 'w´ blijft een hardnekkig probleem. Nochtans begint mijn pseudoniem uitdrukkelijk ook met een W.

@Ryn: Houd moed brave ziel, het is maar een minidetail versus je prachtige invullingen. :nod:

Mooi! Het komt bij mij over alsof de HP de afweging om op te geven of door te vechten al heeft gemaakt en nu balanceert op de rand van bewustzijn. Het 'ik ben wel uitgeraasd' suggereert dat het de HP misschien wel goed uitkwam om ingesneeuwd te raken. Of ben ik te morbide? Prachtig geschreven in ieder geval en W, bedankt voor het gedicht.

Mooi. Het heeft iets treurigs, het is berustend, maar in ieder geval is het melancholiek.

Ik had jouw tekst al een aantal keer gelezen. Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Het is heel erg mooi. Een beetje poëtisch. Het doet me denken aan iemand die er genoeg van heeft. Ik kan het alleen niet zo goed binnen de opdracht plaatsen. Misschien nooit meer hoogzwanger na 2015 (in 2015 is niet waarschijnlijk)? Of nooit meer met m'n hoofd tegen een raam in 2015? Of had HP net een nieuw koud raam gekregen om met haar hoofd tegen aan te zitten? Waarschijnlijk zie ik nu weer iets heel logisch over het hoofd.

Een breekbare tekst die zich siert door de weinige woorden. Prachtig.

Ik meen je te begrijpen.

Wauw, schrijvenmaar, ik vind dit een prachtige tekst. Knap hoe breekbaar het is en hoe je het weet te vertellen in zo weinig woorden :thumbsup:. Trouwens, nog bedankt dat je me de Keukenmeidenroman hebt aangeraden. Ik ben over de helft en ik heb mede door dat boek het vele lezen weer opgepakt. Ik zit helemaal in het verhaal en ik kan niet meer stoppen met lezen. Nogmaals, bedankt!

Hoi schrijven maar, een bijzondere poëtische invulling van deze schrijfopdracht, leuk! Knap bedacht: zwart/wit. Vooral de laatste zin is veelzeggend en het ligt een beetje aan de lezer hoe het te interpreteren. 'Ik ben wel uitgeraasd' (ik ben klaar met het leven) zou erop kunnen duiden dat ze de situatie accepteert, ze is ingesneeuwd en de kans bijzonder klein dat iemand haar zal vinden. Dat is in ieder geval mijn gevoel hierbij. De complimenten :thumbsup: en fijne feestdagen!

Met de laatste zin 'ik ben wel uitgeraasd' krijgt de poëtische invulling meerdere mogelijkheden. Dat vind ik erg mooi. Het fysiek ingesneeuwd zijn en/of een emotioneel afwachtende houding, ik dacht zelfs een moment dat de sneeuw tot me sprak. Heel verrassend.