Paultje regelt alles. Wil jij een radiootje? Ik regel een radio. Wil jij een Kerstboom? Ik regel een Kerstboom. Wil jij iets heel speciaals? Vraag het aan Paultje. Toch lijkt Mu niet onder de indruk. “Kom nou Mu, serieus jongen, ik heb iets wat je nooit hebt durven dromen.” Mu heeft andere dingen te doen. Mu moet mensen helpen met brieven schrijven naar familie, advocaten en de IND. “Jij bent gewoon veels te goed voor de wereld.” Ik zeg het bijna iedere dag tegen hem. De wereld is alleen nooit zo goed geweest voor Mu. Hij verloor zijn vrouw en kinderen in een vergeten oorlog en zit nu met drie Syriërs op een kamer in dit asielzoekerscentrum. “Paultje,” zegt hij met het meest zachtaardige accent dat je maar kan bedenken: “Geen Kerstcadeaus voor mij, breng jij nou maar het eten rond met je bus. Maak andere mensen blij.” “Laten we elkaar blij maken. Jij gaat met mij mee en krijgt een geweldig cadeau, ik krijg een glimlach.” Mu was nu zeven maanden in Nederland, zei niet veel maar sprak perfect Nederlands. Hij had niets behalve de hulp die hij aan anderen gaf. Vanwege zijn hulpvaardige karakter schoten soldaten zijn vrouw en dochters dood en moest hij vluchten. De sergeant die de opdracht gaf was even een held. Mu liet mij een krantenknipsel zien met een foto van een breed lachende Arabier; ‘Legerleider S. bevrijdt dorp K. uit handen van rebellen’ las hij voor. Twee revoluties later was hij verdwenen. Mu sliep al maanden niet meer, hij ging daarom maar brieven schrijven. Voor anderen. Ik kijk hem diep in zijn trouwe grijze ogen: “Kom op Mu, je moet meekomen.” Hij zucht, beseft dat er weinig te doen is tegen zo’n muur van enthousiasme en volgt mij naar het schuurtje achter het centrale gebouw. Ik doe de deur open, knip het licht aan en kijk naar Mu’s gezicht. Zou hij eindelijk echt kunnen lachen? Kan hij hiermee weer een beetje geluk vinden? Mu komt binnen en ziet hem hangen, ondersteboven aan de middelste dwarsbalk. Ik had hem voor de vorm in een oranje overall gehesen, opgehangen aan zijn voeten en met ijzerdraad om zijn polsen vastgemaakt aan de muren van de schuur. Hij lijkt op een omgekeerd spartelend kruis. “Hoe heb je…?” “Ter Apel” zeg ik trots. “Ik herkende hem meteen, ook al had hij nu geen legerkleren aan!" Ik had de accu uit mijn bus gehaald en twee startkabels bevestigd aan het ijzerdraad. Ik zet de accu voor Mu neer en geef hem plechtig de twee klemmen: “Ga je gang.” Ik ken mensen en Mu is een goed mens. Hij kijkt van de klemmen naar de man die zijn gezin heeft vermoord en weer terug. De Sergeant licht op als een kerstboom.