Zoevend over een dijk tussen de Friese rivieren en akkerlanden, dwarrelen er sneeuwvlokken op mijn pas gewassen Alfa Romeo. De altijd in perfecte staat zijnde motor begint hierop te brommen. Het blijft enkele tijd dit geluid aanhouden tot ik een knal hoor. Het gebeurt altijd op een plek waar je het niet wilt, realiseer ik me als ik ook nog constateer dat het bereikbaarheidsmetertje van mijn Iphone 6 met geen enkel streepje is gevuld. Aan de overkant van de bevroren rivier is een molen. Na een halfuur tevergeefs onder de motorkap met draden te hebben gesleuteld, kom ik op het krankzinnige idee om over het ijs naar het draaiende gevaarte te lopen. Ik moet veranderd zijn in de schooljongen van weleer, die er vanuit ging dat het ijs altijd stevig genoeg zou zijn. Na een paar passen begint, net als vroeger, het kraken. Voor ik door heb dat ik in de problemen zit, voel ik al het ijskoude water tegen mijn gestreken broek drukken. Mijn handen kunnen geen houvast vinden aan het spekgladde ijs. Ik kan nog even watertrappelen en roepen in het niemandsland dat ik het allemaal niet zo bedoeld had. Dan zink ik weg in een oneindige leegte. 'Je leeft nog', zegt een stem die van ver lijkt te komen. Een warme hand heeft mijn linkerpols stevig vast. Het zwart voor mijn ogen verdwijnt en ik herken de speelse lokken en de fluwelen oogopslag van Doutzen Kroes. Zij is dus de engel die me op heeft gewacht bij de hemelpoort. Vreemd alleen dat ze tegen me liegt. 'Kom, even kracht zetten jongen', zegt Doutzen met haar zwoele stem met half Fries, half Amerikaans accent. Ik probeer met mijn rechterhand het ijs te grijpen, maar lijk hierdoor nog verder weg te glijden. Doutzen slaagt er echter in me met een uiterste krachtsinspanning uit het water te halen. Als ik de kleine sociale huurwoning een kop warme chocolademelk he gedronken en erachter ben gekomen dat dit niet Doutzen Kroes is, maar de vierentwintig jarige Julia, een lookalike die Romaanse Talen in Groningen studeert, ben ik er van overtuigd dat ik nog in leven ben. Deze overtuiging verdwijnt als er te veel Lidl gluhwein wordt gedronken, en Julia me waarschijnlijk vooral uit medelijden haar bed intrekt. Het komt weer terug als ik de volgende ochtend, uitgeput van haar uitgebreide voor- en naspel, de heerlijk zachte lederen bekleding van de Alfa tegen mijn rug aanvoelen, met honderdveertig per uur over de Afsluitdijk race. Engelen liegen nooit, zeker niet als ze Doutzen Kroes heten.