Door het raam zag ik een handschoen onder de dikke laag sneeuw tevoorschijn komen. Knap dat iemand mij had gevonden, door de hevige sneeuwval en een leeg mobieltje had ik de hoop al opgegeven om die avond nog hulp te verwachten. Ik was onderweg naar een bundelpresentatie. Het laatste dat ik op het scherm van mobieltje had gezien was een berichtje van de organisator dat de presentatie niet doorging vanwege het slechte weer. Had ik weer, wint een Limburger eens iets, gaat het niet door. Dus besloot ik te keren en terug naar huis te rijden. Aangezien ik al twee uur aan het rijden was, ging ik ervan uit dat het wel eens het dubbele kon worden met die storm. Na een half uur rijden kwam ik na een slipmanoeuvre tot stilstand in een berm, ergens tussen Hier en Nirgendwo. Ik pakte mijn mobieltje erbij, die me adieu zei. Nou mooi dan. Een uur later was mijn auto grotendeels ingesneeuwd, toen er een reddende engel neerdaalde. Ze was een gezette dame van middelbare leeftijd. Ze lachte vriendelijk. ‘Niet zo’n geweldige situatie, is het niet?’ ‘Dat kunt u wel zeggen.’ ‘Ik woon in een huisje, niet ver hiervandaan. Ik heb warme chocolademelk en kerststol, je bent van harte welkom.’ ‘Alles beter dan hier.’ Ik stapte uit en volgde mijn redster. Door de storm kon ik weinig zien. We liepen een bergje naar beneden en we hadden haar huisje al bereikt. Het lag er afgezonderd bij. Naast de voordeur lag een grote hamer en een blok hout. Ze opende de zware houten deur en liet me binnen. Ik voelde meteen de warmte van de open haard. Terwijl ik mijn sjaal, muts en handschoenen uitdeed zag ik dat de vrouw mij verbaasd aankeek. ‘Sorry, heb ik iets verkeerds gedaan?’ ‘Richard Otten?’ vroeg ze stotterend. ‘Ja…’ zei ik voorzichtig. Opgewonden rende ze naar haar boekenkast en haalde een exemplaar van Caroline’s Dagboek tevoorschijn. ‘Je hoort dit vast vaker maar ik ben uw grootste fan!’ ‘Nou, eigenlijk is het de eerste keer dat iemand…’ ‘Oh, wat een geweldig kerstcadeau is dit, Richard Otten in mijn huis. Wil je het voor me signeren?’ ‘Uiteraard.’ Opgewonden duwt ze me het boek en een pen in mijn handen. ‘Aan wie mag ik het richten?’ ‘Annie. Annie Wilkes.’ Shit…