Kerstdate Tevreden kijkt Rob in de spiegel. De rode stropdas steekt mooi af bij zijn donkere pak. Zijn blik glijdt af naar de foto naast de spiegel. Hij is genomen in het park, bij haar favoriete bankje aan het meer. Ze was daar steevast elke zondag vinden, met een boek en een thermoskan thee. Op de foto is duidelijk te zien hoe de wind die dag met haar haar speelde. Toch ziet ze er ontspannen uit, alsof het haar bedoeling was één van haar gekrulde blonde lokken over haar gezicht te draperen. Met zijn hand strijkt hij over de foto, alsof hij de lok alsnog weg kan vegen en zo haar gezicht beter kan zien. Hij loopt naar de voordeur en pakt de rode roos van het tafeltje dat tegen de muur staat. Een vreemde kriebel kruipt omhoog van zijn buik naar zijn borstkas en hij merkt dat hij nerveus is haar weer te zien. Het is immers even geleden; hij is bijna een jaar weggeweest. Zou ze hem net zoveel gemist hebben als hij haar? Contact had ze niet gehouden, zo kwam hij er pas laat achter dat ze verhuisd was. Jammer, vond hij. Voor hij wegging had ze een groot vrijstaand huis met veel ramen gehad. Waarom ze dat had ingeruild voor een kleine rijtjeswoning is hem niet duidelijk. Wanneer hij een half uur later bij haar aanbelt ziet hij licht branden achter de gordijnen. Melodieuze klanken komen hem door de deur tegemoet. Hij herkent er ‘stille nacht’ in. De afgelopen jaren was ze alleen geweest met kerst. Alleen met hem. Hij glimlacht bij de gedachte haar weer helemaal voor zichzelf te hebben; deze keer zou hij nergens heengaan. Een lange man doet de deur open. Even twijfelt Rob aan de juistheid van het adres, maar wanneer hij verder de gang inkijkt ziet hij haar staan. Zij ziet hem ook en trekt wit weg, ‘Rob…’ fluistert ze. Bij het horen van die naam verstard de lange man, ‘Bel de politie Fleur, ga naar de huiskamer’. Terwijl hij de deur dicht probeert te duwen schreeuwt de man ‘Rob, ze heeft een straatverbod tegen je. Maak dit niet weer erger dan het hoeft te zijn, je bent nog maar net vrij. Ga weg!’ Rob voelt de woede in zich opkomen en duwt de deur met geweld weer verder open. ‘Fleur! Wie is deze man?’ Schreeuwt hij. Tegen de tijd dat hij het mes uit zijn zak heeft gehaald is het rood voor zijn ogen. ‘Ze is van mij’, sist hij terwijl hij op de man inhakt.