Het is een rustige middag in de boekbinderij in het jaar 1851. Hoewel hij een van de weinige mannen is die hier werkzaam is, verlangd hij naar kerstavond die hij getrouw met zijn gezin door zal brengen. Hoewel meneer van Dycke een niet makkelijk man is, besluit hij vol vertrouwen zijn kantoor te betreden. ‘Goedemiddag meneer, zou ik u wat mogen vragen? Mijn vrouw en ik zouden het fijn vinden als u kerstavond bij ons zou willen vieren meneer. Ik nodig u hierbij uit om kerstavond niet alleen door te brengen. Er is voldoende wijn en goed eten. Het zou voor ons een eer zijn meneer’. Van Dycke reageert niet. Bob haalt een stevige teug adem, stokt even en zucht de lucht weer uit. “Meneer, ik zou het erg op prijs stellen als ik dan misschien een uurtje eerder weg kan, zodat ik mijn vrouw kan helpen. Voor haar is het immers ook kerst, en met een druk gezin…”. Van Dycke kijkt op van zijn schrijfwerk. ‘Niet mogelijk, de persen draaien, we zullen een uur langer door moeten gaan’ reageert hij nors. Teleurgesteld gaat Bob weer terug naar zijn werkplek. Als het drukwerk af is, en de overige collega's weg zijn draait hij de verlichting uit. Hij besluit van Dycke nog een zalige kerstavond te wensen. Verbaasd blijkt dat hij de enige in de fabriek is, en hij zijn vredelievendheid niet meer over kan brengen. Bob haast zich naar de kerk, waar de avondmis al is begonnen. Hij schuift aan in de banken bij zijn vrouw, kust haar en neemt de jonge Catharina op zijn schoot. Overal branden kaarsen en het koor zingt het Ave Maria. Hij groet de dorpelingen naast hem met een ferme knik. De mis wordt afgesloten met een Midden in de Winternacht die uitbundig wordt meegezongen. Een voor een verlaten de dorpelingen de kerk en ook Bob en zijn gezin vinden de weg naar buiten. “Zalig kerstfeest’, wensen de mensen elkaar en Bob geeft zijn buurman een hand als hij over de schouder van de man kijkt ziet hij een lantaarnlicht schijnen op het naastgelegen kerkhof. Hij legt de hand op de schouder van de geknielde en zachtjes snikkende Van Dycke, en kijkt naar de grafzerk. In liefde gedenken wij Albertina van Dycke. 1798 – 1849. Bob helpt de oude van Dycke omhoog. ‘Kom’, zegt hij. ‘Er is genoeg voor iedereen’.