'Jane leg je mobiel eens aan de kant, we zijn aan het eten'. Grote blauwe o zo onschuldige ogen kijken me aan. 'Het is Vincent. En kan je mijn naam niet afkorten.' 'Vincent is onderdeel van dit gezin lieverd', zegt Marianne. Ze slaat haar arm om haar dochter alsof het haar enige bezit is. Janey's aandacht is opgeslokt door haar mobiel, ze heeft zelfs nog geen hap van de kalkoen genomen. 'Als hij onderdeel van dit gezin is, waarom heb ik hem dan nog nooit ontmoet', vraag ik. Marianne staart naar het plafond, maar toch kan ik aan haar blik zien dat ze haar Ritalin niet heeft ingenomen. En de psychiater is even op vakantie, en wenst niet gestoord te worden. 'Omdat je nooit thuis bent papa,' zegt Ginny. Janey glimlacht naar haar. Het zou vertederend zijn geweest als ik niet zou weten wat komen zou. 'Je bent verdomme nooit thuis! En van overleggen heb je nooit gehoord', schreeuwt Marianne. Het bord is al in haar handen, maar toch lijkt ze te twijfelen. Althans dat denk ik. Ginny redden zit opeens in mijn hoofd. In een reflex pak ik haar arm en trek haar onder de tafel. Het bord ketst tegen de kast en valt uit elkaar op de mahoniehouten vloer. De stukken missen Ginny op een haar na. 'Papa wat doe je?', vraagt ze. Elk antwoord zou nu onzinnig zijn. Marianne zou nooit haar woede op haar richten. Janey ontsnapt aan Marianne's wurggreep, op het moment dat de bel gaat. Janey is het dichst bij de deur. Ik hoor haar tegen de late gast zeggen dat het 'wel wat chaotisch nu is en zo'. Marianne gaat weer zitten en hijgt zoals altijd na haar aanvallen uit. Ginny is de eerste die te voorschijn durft te komen, ik volg haar. Vincent blijkt een net geklede jongen met keurig gekamd golvend haar en een trendy bril. 'Verdomme Jane die is wel wat te oud voor jou', zeg ik. Janey kijkt me aan met een blik, die wel wat van haar moeder weg heeft. Wetende dat de kerstsfeer verpest is, loop ik de kamer uit en installeer me in de studeerkamer. Als de laptop gestart is begin ik met mijn plan voor een nieuw leven.