Kerstavond. Het volk is besmet. Hoe het kon gebeuren, onduidelijk. Twee wetenschappers in een race voor de remedie. Ze hebben niet lang meer. Zij aan zij staan ze, vastbesloten, tot aan de dood. Thuis bij de warmte van de open haard zitten hun vrouwen en kinderen, ze zingen kerstliedjes. De kinderen zijn nog te jong om te bevatten dat dit hun laatste avond kan zijn. Onder de microscoop wordt de mogelijke redding bekeken. Volgens de tests zou het moeten werken, echter is er één nadeel; een ontploffing zal plaatsvinden. De stof die daarna vrij komt kan het volk redden. Ze willen winnen, koste wat kost. Ook al zijn ze verdrietig, met de gezichten van hun van families op het netvlies gebrand toasten ze op een goede afloop. In de verte is de ontploffing van het laboratorium te zien. De twee vrouwen kijken elkaar bedroefd aan. Ze kijken naar hun kinderen en zien de toekomst. De muren beginnen te trillen en een zwaar geluid raast langs de woning. Je zou het kunnen bestempelen als de vreselijkste herrie ooit, maar voor deze mensen klinkt het als een liefdeszang van twee knappe wetenschappers. Eerste kerstdag. Ze hebben de zon omhoog gehesen. Eén van de wetenschappers wordt wakker en voelt aan zijn hoofd en merkt op dat hij bloedt. Hij vraagt zich af wat er is gebeurd. De stralende zon maakt hem extreem gelukkig. Hij staat op en schreeuwt het uit van blijdschap. De resultaten op het scherm kloppen, het volk is gered. In de hoek ligt zijn collega. Hij roept zijn naam, maar er is geen reactie. Gefrustreerd kijkt hij om zich heen en merkt op dat het steeds helderder wordt en vraagt zich af wat dit voor een licht is. Twee uitgestoken handen komen hem tegenmoet. Er is een moment van twijfeling, maar dan ziet hij de trouwring van zijn collega en weet dat alles goed komt. *Deze tekst is geïnspireerd door de eerste drie nummers van het album The Soft Bulletin van The Flaming Lips (een album dat vaak in mijn speler zit) http://open.spotify.com/album/0Gpcuci4CMpKHvZPM34…