Ze kijken me allemaal aan. De hele kring. Dat bevalt me niets. Al van jongs af aan vind ik het eng om voor een groep te spreken. Ik praat liever een op een met mensen. Dan luister ik goed naar wat de ander vertelt en stel hier en daar een geïnteresseerde vraag. Ik heb gemerkt dat ik op die manier slim overkom. "Ga je gang hoor", zegt mijn buurman in de kring. "We zijn compleet, laat maar horen dat gedicht". Iedereen knikt, verwachtingsvolle blikken. Bah, dat ook nog. Hoe hoger de verwachting, hoe sneuer de teleurstelling. Mijn hoofd voelt te warm en mijn handen worden wat vochtig. Deze hele avond was een slecht idee, ik ben niet creatief en kan dichten beter aan anderen overlaten. "De Sint is blij met jullie allemaal", begin ik. "Wat een vriendschap, wat een trouw". De komende vijf minuten worstel ik me door een berg clichés die zo hoog is dat je er vanaf zou kunnen vallen. En zo voel ik me ook, in vrije val. Ik verlies nu vast het respect dat ik heb opgebouwd met jarenlang nadenkend kijken, eventueel begrijpend knikken en vervolgens het verhaal van de ander kort samenvatten. Uiteraard op een lage, betrouwbare toon. Wanneer ik eindelijk opkijk van mijn papier, zie ik een kring vol lachende gezichten. Extra brede glimlachen, de inpakpiet houdt zijn handen zelfs samen omhoog in een juichgebaar. “Fantastisch Sinterklaas”, zegt kookpiet. Hij zucht. “Uw eerste gedicht,” zegt rijmpiet. “Dat was heel mooi. Ik zeg: volgend jaar weer!”